Alameda

Foto’s: © AichaQandisha

We lopen er heel toevallig langs, op zoek naar een plek om na een uitputtende vakantie ons laatste avondmaal in Andalusië te nuttigen. Op het Plaza del Carmen in Granada is een of andere danswedstrijd aan de gang. Meerdere, oudere koppeltjes laten hun kunstjes zien. We lopen een paar meter verder en stuiten daar op Alameda.

Op een hoekje van twee nietszeggende straten. Het terras is midden op straat, met geen enkel interessant uitzicht. Maar het menu oogt wél interessant. De website van Michelin, die ik er snel bij heb gezocht, belooft ons de traditionele Spaanse keuken met een moderne touch.

Gazpacho met watermeloen
We besluiten het er daarom op te wagen. Het is nog behoorlijk vroeg op de avond -veel te vroeg voor Spanjaarden om al aan het diner te zitten- en er zitten slechts twee mensen op het terras als wij er ook plaatsnemen.

Als amuse krijgen we gazpacho: de bekende koude tomatensoep van Spanje, maar met tomaat én watermeloen. Dat maakt het soepje nog frisser.

Het voorgerecht besluiten we te delen. We gaan voor vis deze avond.

We krijgen dan ook al vrij snel deze tijgergarnalen voor ons. Met basilicum en daarna omhuld met bladerdeeg. Een soort loempia, dus eigenlijk. Ze zijn ook een beetje vettig van de olie. Daaronder zit een heerlijke, zachtpittige crème van pinda’s. We weten meteen dat we een goed restaurant hebben uitgekozen: de smaken zijn heerlijk, de garnalen zijn zacht en de pindacrème werk ik volledig weg met de crackers die we op tafel hebben staan.

Als hoofdgerecht kiest mijn tafelgenote voor deze gegrilde kreeft met een aardappelcrème.

Witte chocoladesoep
Die aardappelen komen ook terug in mijn gerecht: gegrilde coquilles, die heerlijk zacht van structuur zijn, maar wel een krokant bovenlaagje hebben. De aardappelpuree die eronder ligt is lekker licht, vol van smaak en bevat hints van truffel.

Het toetje is een discussiepunt: we twijfelen tussen het grand dessert en de witte chocoladesoep. Onze buren blijken voor het eerste te zijn gegaan en krijgen een plateau vol kleine gebakjes. Het ziet er prima uit, maar niet heel bijzonder. Dus gaan we voor de soep.

Dat krijgen we in een schaaltje waar toffee, mangosorbet en wat bosvruchten in zitten. Aan tafel krijgen we de soep ingeschonken.

Wat een schot in de roos, was deze keuze. De chocoladesoep is werkelijk goddelijk. Heel licht, lekker zoet en de toffee mengt er goed mee. De mangosorbet geeft het geheel een frisse bite. 

Alameda dus. Een heerlijke afsluiter van onze vakantie en een fijne restaurantervaring. Een aanrader voor wie binnenkort naar Granada afreist.

majda[at]aichaqandisha.nl