De nieuwe elite

Stelt u zich toch eens voor, we leven in de zeventiende eeuw, staan aan de vooravond van wat later de verlichting zou komen te heten en moeten het in plaats van met Montesquieu, die de trias politica introduceerde, en Voltaire, die voor de ware vrijheid van meningsuiting stond, doen met onze huidige ‘elite’.

Een kliekje ijdele, niet of matig getalenteerde hielenlikkers die bestaan bij de gratie van hun vriendenclubjes aan wie ze hun baantjes te danken hebben. Een inteeltgroep die zich omringt met opportunistische bewonderaars en die nobele waarden als vrijheid van meningsuiting en zuiver debat propageert, maar die tegelijkertijd ideologische tegenstanders niet met argumenten, maar met verdachtmakingen, laster en ad hominems onschadelijk probeert te maken.

Linksche multicultiknuffelaar
Hoogstaande principes zijn fraai voor de bühne, maar als het erop aankomt, telt het ego; een omhulsel van de eigen leegte.

Kijk maar op de opiniepagina’s, lees de columns eens: van feiten krijgt de nieuwe elite ‘jeuk’. ‘Negers’ mag je gerust inferieur vinden, dat is ‘benoemen’ en moslims, nu ja, wie daar nog geen plasje over heeft gedaan, wordt verketterd als linksche multicultiknuffelaar.

Vermeende pedofielen
Vrijheid van meningsuiting wordt alleen bezongen zolang de ander wordt bekritiseerd, want zodra de kritiek zich tegen henzelf keert, begint het verongelijkte gekrijs. De rechtstaat is mooi, maar niet bedoeld voor mensen die niet in de pas meelopen en als het eens zo uitkomt, kan die rechtstaat best eens een stap opzij zetten voor een of ander modieus hoger doel. Vermeende pedofielen opjagen bijvoorbeeld. Of geestelijken met ‘enge’ ideeën de toegang tot het land weigeren. Of meisjes met hoofddoek weigeren voor een stage.

Dat laatste is misschien wel het meest verlammende aan onze elite: ze zijn zo onzeker dat alles wat botst met het eigen wereldbeeld hard wordt bevochten, en ze zijn zo schijterig dat ze geen moreel standpunt durven innemen.

Literair pareltje
Hoewel, dat laatste is misschien niet helemaal waar. Ze nemen wel standpunten in. Het soort dat je ook in de kroeg tegenkomt, ongeïnformeerd, gevormd na tien bier en vanuit een primitieve reflex. De nieuwe elite, het zal niet verbazen, kan het dan ook uitstekend vinden met het luidruchtige, semi-alfabete plebs dat het liefst met hooivorken door de straten marcheert.

Kijk maar eens op Twitter hoe gezellig ze het hebben, tussen het schedelmeten door en het wegzetten van critici als ‘naziteef’ om maar eens een literair pareltje te noemen. De elite en het plebs zijn een monsterverbond aangegaan. Een angstaanjagende synergie van domme meningen en persoonlijke rancune verpakt in meninkjes.

Parelketting en rode lipstick
Onze elite ís het plebs. We worden geregeerd door het plebs. De parelkettingen, rode lipstick en hun zogenaamd sjieke voorkomen, doen daar niks aan af. Als dit de voorhoede was geweest van de zeventiende eeuw, hadden we nooit de verlichting gekend waar de huidige elite altijd zo gretig mee schermt.

Eerder gepubliceerd in het literaire tijdschrift Tirade en op Frontaal Naakt.

hassnae[at]aichaqandisha.nl