Een tafeltje bemachtigen in een gewild toprestaurant gaat zo maar niet. Daar moet je moeite in steken. Veel moeite. Zo heb ik al vele tevergeefse pogingen gedaan bij het Deense Noma, maar de loterij winnen gaat nog makkelijker dan daar een tafeltje scoren. Als je al in het reserveringssysteem komt (eens per maand gaat het systeem open voor een bepaalde maand), krijg je de melding dat er tig duizenden wachtenden voor je zijn. Hopeloos.
Het beroemde The Fat Duck van Heston Blumenthal in het Britse, slaperige dorpje Bray (dat nog een driesterrenrestaurant heeft, het heerlijke Waterside Inn) is ook al zo’n onderneming. Steeds greep ik mis, tot ik een keer zomaar voor de gein keek en een tafeltje voor de lunch kon krijgen. Het enige jammer was dat er geen trip naar Londen gepland kon worden. Bij het Londense Dinner van Blumenthal hebben we wel een paar keer gegeten, maar het moederschip lonkte nog altijd.
De afgelopen maanden was The Fat Duck naar het Australische Melbourne verhuisd en in het najaar zouden ze weer opengaan in Bray. De ideale gelegenheid nu eindelijk eens aan te schuiven bij dit tot de verbeelding sprekende restaurant.
Innerlijke opwinding
En dus bezocht ik de afgelopen weken elke dag even de site van het restaurant, in afwachting van het moment dat de reserveringen open gegooid zouden worden. Vastberaden om een tafeltje te bemachtigen. En toen opeens stond er een aankondiging dat afgelopen donderdag 3 september om 12:00 Britse tijd de reserveringen open zouden gaan.
Ik moest de innerlijke opwinding beteugelen om niet te vroeg te juichen. Zou het dan toch..? Tien minuten voor tijd opende ik de site alvast. Dit keer zou ik toegrijpen en op tijd zijn. Vanaf 13:00 ververste ik de pagina als een gek. Pas om 13:07 ging de kalender open en kon er geboekt worden. Anders dan Noma was The Fat Duck niet stipt.
Daar zat ik dan. Ik keek vol ongeloof naar mijn scherm dat een zee van mogelijkheden aanbood om een tafeltje te bemachtigen. Het leek wel een droom. Het was een droom, want er was een maar. Een hele grote, lelijke in de weg staande maar.
Journey
Om te boeken moest je de nog duurder geworden menuprijs al meteen vooruit betalen. En dat is geen 50 pond per persoon, zeg maar. Voor een etentje ergens in december. Dat je niet kan annuleren mocht er onverhoopt iets ernstigs tussenkomen. Ik bedoel, misschien leven we wel niet meer in december!
De reservering heet nu niet een reservering, maar een ‘ticket‘ voor een ‘journey‘. Allemaal leuk en aardig en ik denk dat een etentje bij The Fat Duck ook zeker een ervaring is, maar eten is ook gastvrijheid en daar staat deze nieuwe boekformule haaks op.
Ik begrijp dat restaurants een credit card vragen, dat deed The Fat Duck voorheen ook, als garantie om niet met lege tafels te blijven zitten, maar dit is absurd. Vooral als je weet dat de wachtlijsten voor een tafeltje altijd overvol zijn. Dit is helemaal nergens voor nodig en haalt nogal veel van de glans af.
Maar goed. Eerst maar eens laten bezinken, mijn bijgeloof laten wegebben, en de scherven van deze gebroken droom bij elkaar rapen om op een dag alsnog te boeken. Zucht.
hassnae[at]aichaqandisha.nl