Het is 08:00 als we opgehaald worden voor het hoogtepunt van onze reis in Mexico: de 42 meter hoge piramide Nohoch Mul in Coba. Het panoramische uitzicht vanuit de tempel op de jungle moet een geweldige beleving zijn. Maar onderweg naar Coba bezoeken we eerst Tulum.
Tulum
Op een kleine twee uur rijden ten westen van Playa del Carmen, de badplaats aan de oostkust van Yucatan, ligt Tulum. Het is de enige Maya-stad die aan zee grenst. Volgens onze reisgids zijn de Spanjaarden met hun schepen in Tulum aan wal gekomen in de hoop goud en zilver aan te treffen. Tulum ligt op een witte bergwand boven de zee, is gebouwd in de elfde eeuw en omringd door een soort vestigingsmuur.
Het belangrijkste gebouw is het Castillo, de hoofdtempel met twee zuilen in de vorm van slangen aan de ingang. Even verderop, vanaf de open zijde van Tulum, die bedekt is met rotsen en planten, hebben we een schitterend uitzicht over de azuurblauwe zee.
Coba
Een half uurtje verder treffen we in het dichte oerwoud de Maya-ruïnes van Coba aan. Coba is een kleine Maya-stad die gelegen is in de jungle. Je kunt lopend of met een gehuurde fiets langs alle Maya-tempels. Mocht je ooit ook naar de tempels in Coba gaan, dan hoop ik voor je dat je Ceasar Augustu als reisgids krijgt. Naast dat hij de Maya-taal machtig is krijg je enorm veel informatie over de jungle en de tempels. Zo staat er een boom die de ‘toeristenboom’ heet. De boom wordt rood en gaat daarna vervellen in de zomer. Zoals een toerist dus.
Ook zijn er twee interessante bomen die zich meestal in elkaars buurt bevinden. De Chechen-boom (herken je aan het zwarte sap dat uit de boom komt) is giftig en die alleen al aanraken veroorzaakt ernstige jeuk en brandwonden. Mocht je hem echter hebben aangeraakt dan kun je bij de Chaca-boom terecht. Insmeren met zijn nectar neutraliseert het gif. Welkom in de wondere wereld van de jungle.
Twee kilometer verder, bomenontwijkend de jungle in kom je de één na grootste Maya-tempel tegen. De reisgids waarschuwt de beklimmers dat het hoger lijkt dan het is. Sombrero en selfiestick aan de kant! Ik begon aan de klim. En ik moet de reisgids gelijk geven het klimmen ging best makkelijk. Zonder naar beneden te kijken sprong ik als een slingeraap van de ene trede naar de volgende totdat ik niet hoger kon en me op de hoogste trede bevond. Ik draaide me om en toen sloeg het ineens genadeloos toe. Hoogtevrees en spijt. Ik plakte mezelf aan de traptreden en schoof mezelf centimeter voor centimeter naar rechts richting een touw. Ik durfde niet meer naar beneden te kijken. Dat kun je ook in mijn foto terug zien.
Het uitzicht was fenomenaal, maar ik kon alleen maar denken aan hoe fijn het eigenlijk is om met beiden benen op de grond te staan. Daarna heb ik me vastgegrepen aan een touw en ben ik alle traptreden zittend afgegaan. Trap voor trap. Halverwege kwam ik langzaam bij zinnen en durfde ik mijn camera wel naar beneden te richten.
Gelukkig bevond ik me tussen reisgenoten die geen last hebben van hoogtevrees en wel een betere foto hebben kunnen maken.
Maya-dorp
Onze laatste stop was een Maya-dorpje. Ontzettend indrukwekkend om te zien hoe de mensen daar leven. Her en der stonden wat dieren te grazen, de kinderen speelden op wat trommels en een vrouw aan het koken. We kregen van haar een heerlijke Maya-pannenkoek voorgeschoteld.
Voor de rest geen tv, geen supermarkt, geen kraan met stromend water. Je waant je even helemaal in een andere wereld, een wereld waarvan ik dacht dat die in het verleden lag.
