Joachim Beuckelaer
Altijd als ik reis, neem ik stroopwafels mee. Het is het lekkerste export-product dat we hier hebben. Iedereen houdt van stroopwafels, van beroemde topchefs tot simpele voorbijgangers, ze reageren allemaal hetzelfde op de heerlijke wafel: ‘ooooooh, waffles!’
Dus toen we in september van vorig jaar naar Soedan gingen voor de serie Sahara en ik pakken stroopwafels meenam, waren onze Soedanese collega’s meteen verkocht. De lange autoritten dwars door het land, werden zelden zonder pak stroopwafels gemaakt. Waar wij waren, waren de wafels. Of voor even dan voor ze snel verorberd werden. Nieuwe pakken die uit de tas werden gehaald, werden met gejuich onthaald.
Ik schreef het niet voor niks: iedereen is dol op stroopwafels.
Dus toen ik op het vliegveld afscheid nam van de collega’s, deed ik hun een plechtige belofte: ik zal stroopwafels sturen. En bij God, Jahweh, Boeddha en de afschriften van PostNL, ik heb het geprobeerd.
De eerste doos met stroopwafels, chocoladeletters en een extra attentie kwam na ruim een maand opeens terug. Er zat een flesje eau de toilette in en dat is ‘gevaarlijk’ volgens de voorschriften van de Nederlandse douane. Zelfs als het een klein 30ml flesje is dat normaliter wel mee mag in de handbagage, míts het netjes in de doorzichtige plastic zak zit, anders is het explosief en gevaarlijk.
Opstand
De manier waarop overheden burgers voor gek verslijten en hen onderwerpen aan idiote regels is waanzin. Iedereen weet dat een flesje water van een half liter ongevaarlijk is. Als je een parfum op je huid kunt sprayen, kan het ook gerust mee in het vliegtuig. Wetenschappers hebben al lang beargumenteerd dat het onzin is dat je met wat vloeistoffen grote schade kunt aanrichten (ik herinner me een artikel in The Guardian waarin duidelijk werd gesteld dat je een heel laboratorium nodig hebt vrij van trillingen), maar toch worden we tijdens elke reis nog net niet anaal en vaginaal gevisiteerd, worden onze borsten betast en moeten we de ene keer wel en de andere keer niet de lipstick netjes uit de tas halen en in de doorzichtige zak op de band leggen.
Wat maakt dat je de ene keer de vloeistoffen in je tas kunt laten en de andere keer ze per se eruit moet halen, blijft onduidelijk. Waag het ook niet om er vragen over stellen. Maar goed, ik dwaal af, want het begon met de stroopwafels.
Die kwamen dus terug. Overleg met Soedan leverde bar weinig op: ‘ja, stuur maar gewoon met een Soedanees mee die hierheen komt’. Ik zag mezelf al staan op Schiphol, een vierkante doos van vijf kilo in de handen, iedereen aanklampend die heel misschien Soedanees zou kunnen zijn om te vragen of hij of zij de stroopwafels kon meenemen.
Dus besloot ik nog een poging te wagen. Ik haalde het flesje eruit, pakte alles opnieuw in en verstuurde de doos nog eens voor het niet luttele bedrag van 38,80. ‘De stroopwafels zijn onderweg, hoor’, appte ik blij in de overtuiging dat een pakketje van A naar B versturen geen hogere wiskunde is.
En toen begon het lange wachten. Ondertussen barstte de opstand in Soedan uit. De mensen gingen onder andere de straat op uit onvrede vanwege de hoge prijzen voor brood, benzine en medicijnen, het tekort aan brood en contant geld. De regering reageerde voorspelbaar: met geweld.
Verlichting
Ondanks de doden die er vielen en de harde repressie hielden de mensen vol. Niet een paar dagen of weken, maar inmiddels maanden. Tussendoor checkte ik de status van mijn verzending, de stroopwafels waren in transit. Dat klonk veelbelovend.
De protesten gingen door, de vastberadenheid groeide: wat de regering en het hoofd van de veiligheidsdiensten ook zeiden (‘we gaan extra geld drukken’, ‘er moeten clubs komen zodat jongeren wat vertier hebben’) en wat ze ook probeerden (artsen afschieten, gewapende aanhangers in burger tussen de demonstranten, oftewel ordinaire moordenaars), de mensen houden en hielden vol.
Wat er ook gebeurt, wat de regering ook voorstelt, eerst en vooral willen de mensen af van Bashir. De man die het land al dertig jaar leidt, dankzij wie er honderdduizenden slachtoffers vielen en door wiens beleid het land afgesloten werd van de wereld. De sancties die overheden opleggen aan landen raken nooit de rijke elite, die vindt wel een weg, het zijn de gewone mensen, die toch al weinig hebben, die er het meest onder lijden.
‘Zijn die wafels al bezorgd’, vroeg ik toch eens tussendoor. Je hoopt toch op iets van een zoete verlichting voor mensen wier leven zo op de kop staat. Er kwam maar geen beweging in de ‘in transit’ melding. Nee, niks.
Bijna een half jaar heeft het geduurd, project stroopwafels voor Soedan. Na maanden besloot ik eens te informeren bij PostNL, ik moest een formulier invullen, er werd een onderzoek in gesteld en na weken kreeg ik het bericht dat de doos kwijt was. Met excuses uiteraard, want daar heb je zoveel aan.
Hoe kan een doos zomaar kwijtraken? Het lijkt me geen ingewikkelde handeling, een pakket in ontvangst nemen, doorsturen zodat het aankomt op de plek van bestemming.
Nee, ik stel me zo voor dat ze de doos openden, want Soedan hè en dus verdacht, en vervolgens dagen plezier hebben gehad van die stroopwafels in de kantine. Laat ze het in Soedan lekker bekijken, onze stroopwafels, eigen volk eerst.
info[at]aichaqandisha.nl