Tof! De ouderwetse rolschaats is weer helemaal in! Volgens een artikel in de Metro zouden ze niet aan te slepen zijn.
En dan te bedenken dat yours truly die retrodingen op wieltjes al zo’n vijftien jaar werkeloos in de kast heeft staan! Nauwelijks gebruikt, zo goed als nieuw, alleen de wieltjes snakken vermoedelijk naar een druppeltje smeerolie. Ach ja, een gril. De gril van een vrouw die de bezigheden van haar kinderen niet alleen liefdevol bekeek, maar er ook, waar ze maar kon, aan deelnam. Dus toen ze peuters/kleuters/basisschoolkinderen waren, ging ze met hen roetsj.. van de glijbaan en deed ze met hen een wedstrijdje wie het hoogst met de schommel kwam. Op het strand bakten ze samen zandtaartjes en groeven een greppel rond het zandkasteel. In zee deden ze wie het eerste doorkwam en jan-huigen-in-de-ton.
En toen waren de kinderen opeens tieners, en mocht moeders eigenlijk nog maar weinig. Ze begonnen zich een tikkeltje voor haar te schamen… Dus werd zingen op straat taboe, en mocht ze niet meer mee wiegend op de muziek in de supermarkt haar boodschappenkar voortduwen. Ook werd het haar verboden haar beklag te doen bij een horeca-etablissement als er iets onbestemds in haar koffie dreef, of zoiets…
Maar wat ze gelukkig nog wel mocht, was iets waar ze als kind al zo dol op was! Rolschaatsen! In die tijd had ze van die uitschuifbare dingen met een rood wreef- en dito enkelriempje, waarvan de stalen wieltjes alleen op asfalt geen ijzingwekkend snerpend geluid maakten.
Nu liet ze zich bij Perry van der Kar, tezamen met diverse lichaamsdelen beschermende objecten, een paar peperdure RSI rolschaatsen aansmeren, voorzien van met rubber beklede wielen en fraaie glanzend zwarte klassieke laarsjes.
Eerst oefenen in de gang… Dat viel lang niet mee. Wat een gestuntel! Wankelend, bijna voor- en/of achterover vallend kreeg ze na een tijdje de kneep weer enigszins te pakken. Na enig hernieuwd opgebouwd zelfvertrouwen durfde ze het aan: de kinderen gewapend met skeelers, en zij met haar gloednieuwe ouderwetse herontdekte rolschaatsen op de fiets naar het Zuiderpark in Den Haag, met zijn voor zich op skeelers of rolschaatsen voortbewegende lieden prettig gladde asfaltpaden. Leuk, spannend, ook al viel ze een paar keer, en liet ze mensen soms hevig schrikken als ze ‘opzij!’ schreeuwde of een willekeurig persoon pardoes beetgreep, omdat ze even was vergeten hoe je ook alweer moest remmen.
Hm… Toch wel een eind fietsen dat Zuiderpark. Nee, vandaag niet, ze heeft het te druk, morgen misschien. Tja, toch maar overmorgen, morgen is regen voorspeld… Ze heeft een beetje last van haar rug…
Die smoezen betekenden natuurlijk het begin van het einde, en dat einde kwam al na een week of drie, vier…
De kinderen, ze skeelerden voort, maar zij… hing haar rolschaatsen aan de wilgen. Ze staan samen met twee paar hockeyschaatsen, drie paar kunstschaatsen en twee paar skeelers, in een kast waarin weinig wordt gekeken, in het atelier van haar echtgenoot. Ze wil namelijk niet al te vaak worden herinnerd aan die – in verhouding tot wat hij heeft gekost – allesbehalve intensief gebruikte aankoop.
Wat nu? Ze zijn gewild. Verkopen? Ze aarzelt, ondanks de prijs zijn ze immers de stille getuigen van een blije en zorgeloze maar voorbije tijd.
U hebt belangstelling? Probeer haar dan maar eens over de streep te trekken met een interessant bod. De schoenmaat is 37.
Eerder gepubliceerd op Nogal Irritant