Een vriendin gaat binnenkort naar Pisa. Ik heb haar beloofd wat tips te verzamelen over deze stad, maar ook over Viareggio en Lucca. Steden die daar vlak in de buurt liggen en waar ik heerlijke herinneringen heb. Eigenlijk raak ik er een beetje in verstrikt.
Als ik aan Pisa denk zie ik meteen de enorme muurschildering van Keith Haring voor me die ineens opdoemde toen ik een steeg uit kwam. En dat vreemde Piazza dei Miracoli waar de vier religieuze gebouwen achteloos op lijken te zijn neergeplempt. De Toren die in werkelijk schever is dan je ooit zou vermoeden. De eindeloze rijen toeristen die foto’s van elkaar nemen. Altijd in dezelfde pose: een stukje van de toren af met de arm gestrekt opzij zodat het lijkt alsof zij de toren ondersteunen.
De verbazing over het Chinese restaurant in het centrum. Italianen eten namelijk het liefst alleen Italiaans. ‘Ristorante Cinese’ stond er groot op de luifel. En daaronder iets waarover we nog dagenlang de slappe lach kregen ‘Cucina tipica Toscana’. En aan de weg tussen Pisa en Viareggio de eindeloze rijen kleine kampeerwagens van de Afrikaanse hoeren waar de hypocriete Italianen stilletjes naar toe gaan om hun kwakkie te lozen. Om later de Afrikaanse mannen die langs de stranden lopen met leren tassen en kettingen te beledigen en af te blaffen als een soort aflaat voor hun schuldgevoel.
Mooiste badplaatsen
Ik denk aan Viareggio, één van de mooiste badplaatsen die ik ken, volledig behouden gebleven in Art Deco stijl. Eigenlijk een beetje fout want té toeristisch en de jachthaven ligt vol met grote, dure nouveau riche boten. En toch is het er fijn met de zee en op de achtergrond de bergen en de voortdurende geur van pijnboombossen waarmee de stad omringd is. Niets heerlijker dan bij het allerkleinste strandtentje een bord spaghetti met tomaten (die zo zoet zijn als pruimen) te eten, met een ijskoud glaasje witte wijn en dan maar een beetje naar de zee te staren.
Lucca staat bekend als de geboorte stad van Giacomo Puccini maar is voor mij ook de stad van Chet Baker die er in de jaren 50 vaak kwam. Hij verbleef dan altijd in Hotel Universo in kamer 15. Het hotel maakt er nog steeds reclame mee. In het mooie Caffè Puccini dat nog helemaal de sfeer van de 19e eeuw uitademt at ik eens, omdat ik niet kon kiezen, zoveel taartjes dat ik bijna moest kotsen toen ik naar buitenliep. In Lucca zag ik ook de allermooiste vulpen ter wereld in een etalage liggen, op een draaiend plateau en een bedje van fluweel. Het ding kostte een vermogen maar toch heb ik nog altijd spijt dat ik hem niet gekocht heb.
Overdonderende sterrenhemel
Het allerliefst zou ik nog een keer terug gaan naar het huis bij Vicopisano waar ik een tijd in mijn eentje verbleef om tot rust te komen. Er was helemaal niets, alleen de natuur en de muziek die ik zelf had meegenomen. Al snel had ik geen idee meer wat er in de wereld om mij heen gebeurde. Het enige contact dat ik met de buitenwereld had was de boer die mij op gezette tijden wat boodschappen kwam brengen. Ik kon in mijn blote kont in het kleine vennetje naast het huis gaan liggen. Of ’s-nachts op een deken in het gras naar de overdonderende sterrenhemel kijken terwijl ik naast me de slangen door het gras hoorde glijden. Na een tijdje was ik een halve wilde geworden die alleen maar rond liep in een onderjurk en op blote voeten. Without a worry in the world. Ik was dan ook totaal in mineur toen ik weer terug moest naar Nederland.
Maar ja, mijn vriendin gaat niet naar Vicopisano. Er is daar niets te doen. Ik ga dus maar weer braaf door met het verzamelen van tips voor Pisa, Lucca en Viaréggio. En ondertussen weer dromen van Vicopisano en verstrikt raken in mijn eigen gedachten.
rebecca[at]aichaqandisha.nl