foto’s: © Annelies Verhelst
Morgen gaat het Read My World festival van start, Amsterdams eigen internationale literatuurfestival mede opgericht door co-directeur Willemijn Lamp. Een baken van een vrouw met een geweldige culturele bevlogenheid en warme inborst die moeiteloos opereert op het kruispunt van kunst, cultuur en politiek. Amsterdam mag in zijn handjes knijpen met haar en het Read My World festival. Nederland ook. Ik verheug me op haar b’stilla.
Mijn favoriete filmscène is… Ik ben een enorme filmliefhebber, maar de laatste jaren ben ik vooral ook een seriejunkie geworden. Met uitzondering van de sciencefiction en de fantasy-series heb ik volgens mij haast alles gezien. Twee klassiekers steken met vlag en wimpel uit boven al deze series: The Wire, een onorthodoxe politieserie in het decor van Baltimore die zich gaandeweg ontpopt tot een hedendaags klassieke Griekse tragedie. De Octopus/La Piovra, een Italiaanse serie uit de jaren ’80, ’90 over de eeuwig durende strijd tegen de maffia. David Simon, de maker van The Wire, heeft zonder twijfel met hongerige ogen gekeken naar deze serie en veel, heel veel inspiratie op gedaan.
Maar de beste scène ooit komt toch echt uit Breaking Bad: Walt en Jesse worden gegijzeld door een van de grootste psychotische criminelen uit de serie ergens midden in de woestijn. Terwijl deze grillige gek een steak staat te koken, beramen Walt en Jesse op fluistertoon een way out. Tegenover hen zit de oudoom van de crimineel in een rolstoel, met op zijn armleuning een bel. Ogenschijnlijk compleet dement staart deze apathisch voor zich uit. Walt zwaait nog even met zijn hand voor zijn ogen om te zien of er enige respons komt. Nada niente. Terwijl Jesse en Walt het plan beramen om de crimineel te vergiftigen, zoomt de camera in op de ogen van de man in de rolstoel. De kijker begrijpt nu, dat deze man wel degelijk het gesprek volgt. Even later aan tafel, gooit Walt het gif op het eten van de crimineel, maar precies waneer deze een hapje wil nemen, drukt de seniele oude man op het belletje. De druk van de man in de rolstoel op het belletje, ontmaskert het plan van Walt en Jesse: “are they punking me?” ting, ting doet het belletje van de oude seniele man: Ja dus. Al met al duurt deze scene een halve aflevering. Zelden zoiets spannends gezien. Breaking Bad dus, tweede seizoen, aflevering 2.
Ik wil ooit nog eens naar… Ik heb de afgelopen jaren heel veel gereisd, maar nog zoveel niet gezien! Ik wil in ieder geval voordat ik sterf kunnen zeggen dat ik alle continenten heb bereisd, de hele wereld heb gezien: van de grote kosmopolitische steden tot de grootse verlaten landschappen. Voor de eerste keer in een stad als New York de metro uitwandelen en geraakt worden door de blik op die immens grote gebouwen is haast net zo indrukwekkend als in Sudan in een woestijnlandschap te wandelen tussen vergeten piramides. Niet te vergelijken met elkaar, maar de sensatie die het in mij teweeg bracht wel. De idee dat met een Nederlands paspoort deze twee extremen binnen de mogelijkheden liggen qua bereisbaarheid is inmiddels een voorrecht geworden voor de Europeaan terwijl het zo natuurlijk zou moeten zijn dat iedereen kan reizen op deze planeet. Dus ik tel mijn zegeningen met mijn paspoort en tracht een antwoord te geven op deze ingewikkelde vraag: ik wil naar Saparuah, Maluku, omdat ik onlangs vernam dat mijn overgrootmoeder er is opgegroeid. Sumatra, omdat ik wil weten wat de route was van mijn oma die ze moest lopen van haar huis naar het Jappenkamp. Java en Bali omdat, zie de vraag over het meest gelukkig plus de vraag over bijgelovigheid. Maar ook: ik zou zo graag nog eens pinguïns knuffelen, dus Antartica blijft ook op het wensenlijstje staan.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Ik heb geen toilettas, alleen zo’n plastic tasje wat je mee mag nemen in het vliegtuig en waarmee je dan vervolgens ongeschonden door de douane zou moeten kunnen komen… Wat zit daar in? Tandpasta. That’s it. Travel light. De tandenborstel vis ik vervolgens ergens uit het zijvakje van mijn koffertje.
Mijn ergste miskoop is… Ja! Dit was echt de lastigste vraag omdat ik een hekel heb aan shoppen, maar ik weet het! Een zogenaamde onzichtbare BH. Twee gekke ondersteunende siliconenplakkers onder je borsten. Superduur, bij de Bijenkorf en nooit gedragen. Geprobeerd en nooit iets mee gedaan en waarschijnlijk werken ze nu ook niet meer omdat de plak er waarschijnlijk na al die jaren ook vanaf is. Die kocht ik ook omdat ik een strapless jurkje aan wilde doen. Wat een onzin. Had ik met mijn formaatje ook niet echt nodig.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… B’stilla, in Marokko in Tetouan en daarna nog eens b’stilla, gemaakt door Touria Meliani op mijn afscheidsfeestje bij Perdu. En toen: mijn eigen b’stilla, gemaakt voor mijn schoonouders en die was eigenlijk ook best goed. De rijsttafel van mijn moeder is trouwens ook niet te versmaden net zoals haar macaroni met ham en kaas en ketchup, plus haar eigen gemaakte pesto.
Ik was het gelukkigst toen… Ik 18 werd, net had gehoord dat ik was aangenomen op de toneelacademie in Maastricht, daar een kamer had gevonden in het hartje centrum en knalverliefd op de Burubudur stond, precies op mijn verjaardag, in het land waar ik al vanaf mijn zesde van had gedroomd. Het gevoel dat alles mogelijk was, dat de wereld daar op de top van die tempel letterlijk aan mijn voeten lag. Ja, dat kan je best een geluksmomentje noemen.
Ik heb het meeste spijt van… Spijt is naast schuld de meest naargeestige emotie die er bestaat, omdat je het zelf hebt veroorzaakt. Spijt, schuld en schaamte, het ligt allemaal dicht bij elkaar. Gelukkig heb ik van weinig dingen spijt…
Ik ben niet bijgelovig, maar… Die zorgvuldig ingestopte klamboe in het matras van dat hele grote tweepersoonsbed waar ik in mijn eentje in lag op Bali, was elke ochtend helemaal losgewaaid. Begrijp nog steeds niet hoe dat kan…
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat is een vraag die je aan mijn vrienden en familie zou moeten stellen. Mijn vrienden zullen zeggen: door blijven praten terwijl je punt al lang helder is: ‘je vervalt in herhaling’. Mijn familie zou zeggen: ‘we kennen je punt al lang, dus houd je mond en verziek de sfeer niet zo.’
Maar ook: dus echt alle kaas opeten die er is: zie vraag: ‘ik kan me niet beheersen als’.
Ik lieg altijd over… Ik lieg niet. Ik zwijg.
Ik kan me niet beheersen als… Als er lekkere kaasjes worden voorgeschoteld… En meestal schotel ik deze dus zelf voor en ben ik ook de grootste afneemster ervan.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Even simpel als saai: voor niemand en niets. Dumpen en geliefde in een zin, is sowieso een onmogelijkheid. En als je naar dit liedje luistert, begrijpt de lezer ook wel wat ik bedoel: liefdes dump je niet, maar daar zing je over zoals Aretha Franklin dat doet.
hassnae[at]aichaqandisha.nl