Daar zat ik dan. Op het balkon van het La Scala restaurant van het Noga Hilton aan de boulevard van Cannes. Terwijl ik van het voorgerecht van coquilles proefde, keek ik bedroefd naar de vrolijke mensen die voorbij flaneerden en vroeg me af hoe triest ik eigenlijk was dat ik daar in mijn eentje in een goed restaurant zat, gehuld in Lacroix, terwijl de zon onderging.
Met een gebroken en eenzaam hart had ik de maanden ervoor besloten dat ik het me aan niets zou laten ontbreken en gewóón op vakantie zou gaan en dus boekte ik een ticket naar Cannes en een overnachting in het statige Majestic Barrière hotel. Daarna zou ik eerst naar huis gaan en vervolgens naar Barcelona vertrekken voor het tweede deel van mijn vakantie.
Cannes was, is, een heerlijk slaperig stadje dat in niets lijkt op de feeststad tijdens het filmfestival. Ik ben er zowel tijdens het festival geweest als daarna en het contrast kon niet groter zijn. Zo druk, opgewonden en hysterisch als de sfeer is tijdens het festival, zo kalm en gezapig is het daarna.
Vervreemding
Die gemoedelijke sfeer beviel me goed. Je kunt er alles: er is cultuur, er zijn goede restaurants, veel fijne winkels, een aangenaam strand en die typische Franse sfeer met heerlijke marktjes en straatjes waar je een enorme conditie voor moet hebben om die te beklimmen.
De rijkdom die de stad uitademt met al zijn jachten en steenrijke bezoekers heeft iets onwerkelijks en bevreemdend, maar dat wordt goed gemaakt door de authentieke buurten waar je uren door kunt brengen tussen de ‘gewone’ mensen.
Het stadje is bovendien een ideale uitvalsbasis voor uitstapjes naar andere steden aan de prachtige Côte d’Azur, waaronder het naburige Nice dat al net zo’n fijne vakantieplek is.
Verlegen
Logeren in het Majestic betekende (naast een geweldige kamer en fenomenaal ontbijtbuffet) dat ik me te midden van de steenrijke Amerikanen bevond die continu verveeld, maar luidruchtig hun verwende aanwezigheid kenbaar maakten wat mijn gevoel van vervreemding en alleen zijn nog sterker maakte.
Logeren in het Majestic betekende ook betalen voor een ligbedje aan het strand en niet zo’n beetje ook. Na drie dagen was ik de overdreven kosten wel weer zat. Na drie dagen realiseerde ik me ook dat ik mijn stem amper gebruikte en bijna was vergeten hoe die klonk. Alleen in de restaurants gaf ik verlegen mijn bestellingen door om daarna weer heel stil alleen te zijn.
Eenmaal thuis waren het de woorden van een goede vriend die me wakker schudden: ‘je kunt thuis zielig alleen zitten of aan de boulevard van Cannes met de ondergaande zon en coquilles op je bord’. Hij had gelijk. Als je dan zielig bent, dan liever op een fijne plek het ervan nemen. En dat is precies wat ik daarna deed in Barcelona.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Alleen in Cannes”