Slechts twee keer in mijn leven heb ik met een man gedanst. De eerste keer was in 1972 tijdens een schoolfeest. Ik werd, tijdens een langzaam nummer, vastgegrepen door een jongen die twee klassen hoger zat en die me na het dansen geheel onverwacht een tongzoen gaf. Dat werd door mij beloond met een vuistslag boven op zijn mond waardoor hij een enorme bloedlip had. De tweede keer was in 1974. Om onduidelijke redenen kwam ik met een vriendin in discotheek Bel Ami in Scheveningen terecht gekomen. We waren nog niet binnen of ik werd de dansvloer opgesleurd door een, naar mijn idee, meterslange Surinaamse man die een bell bottom en schoenen met klikkertjes onder de zolen droeg. Zelden heb ik me zo ongelukkig en onhandig gevoeld. Terwijl de man me vastpakte en allerlei moves maakte, ronddraaide en met zijn heupen zwaaide stond ik als een bezwete strijkplank op de dansvloer. Toen het nummer was afgelopen moest ik bijna huilen van opluchting.
Dansen doe ik al 40 jaar altijd alleen. Dat heeft ook veel te maken met de tijd waarin ik opgroeide. De eerste jaren ging ik altijd met een groep vriendinnen de dansvloer op en danste ieder voor zichzelf. Daarna kwam de tijd dat dansen zo hard mogelijk tegen elkaar opbeuken of in de lucht springen inhield. En vervolgens kwam het slome dansen in de mode: je keek zo treurig mogelijk naar de grond, zwaaide langzaam met je schouders en schuifelde een beetje met je voeten. Je moest vooral uitstralen dat het leven absoluut geen lolletje was. Hoe er ook gedanst werd, je danste altijd alleen.
Opdringerige bromvlieg
Ik ben echt dol op dansen. Zodra zich een gelegenheid voordoet ben ik erbij. Daarnaast biedt dansen je op feestjes met (voor mij) oninteressant gezelschap de mogelijkheid stomvervelende gesprekken te ontlopen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat dit één van de redenen is dat ik op veel feestjes niet meer van de dansvloer te slaan ben. Maar eenmaal op de dansvloer doet zich vaak weer een ander probleem voor: de man. Er is namelijk altijd een man die jou in je eentje ziet dansen en denkt: Hee… Vervolgens begint hij wild en houterig om je te heen te dansen zodat je hem van je af moet slaan als een opdringerige bromvlieg. Vaak moet ik meteen denken aan hoe Eddie Murhpy in Raw dansende blanke mannen nadoet die op hun plaat gaan als ze om hun as draaien of bij een moeilijke dansbeweging onmiddellijk met de koppen tegen elkaar slaan. Inmiddels ben ik er een expert in geworden me, exact op het moment als de man een praatje dreigt aan te knopen, om te draaien en de andere kant op te dansen.
Omdat ik niet in de rij stond toen het geduld werd uitgedeeld heb ik inmiddels tientallen snibbige gesprekken met wildvreemde mannen achter de rug om ze uit te leggen dat ik absoluut geen zin had in een gezamenlijk dansje en een obligaat praatje. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel mannen nog steeds niet weten wat Nee betekent. Eén man was zo geïrriteerd toen ik hem wegstuurde dat hij uitriep ‘Maar waarom sta je dan te dansen??’. Blijkbaar is een vrouw alleen op de dansvloer het startsein dat het jachtseizoen is geopend.
Vanwege al die dansperikelen hoop ik nog steeds dat er een jurk op de markt wordt gebracht met een ingebouwde taser voor de alleen dansende vrouw. Volgens mij moet dat echt mogelijk zijn. Er zijn ook kledingstukken waarmee je je smartphone kunt opladen. Dan moet de taserdansjurk volgens mij ook tot de mogelijkheden behoren. De ontwerper c.q. uitvinder van die jurk zal zeker de Nobelprijs voor de Vrede ontvangen. Nu ik er zo over nadenk: misschien moet ik het zelf maar gaan doen.
rebecca[at]aichaqandisha.nl