foto © Aicha Qandisha
Vrijdagmiddag hadden mijn moeder, zus en ik het over de afschuwelijke aanslagen in Beiroet. Over de waanzin van het geweld en hoe onbegrijpelijk het blijft met welk gemak de levens van onschuldige mensen worden genomen.
Nietsvermoedende mensen die helemaal niks te maken hebben met welke onmin, strijd of oorlog en die geofferd worden op het altaar van de haat. Iedere dag weer. Jaar in jaar uit.
Vrijdagavond las ik tweets van correspondent Stefan de Vries over de aanslagen in Parijs, zag de stroom reacties op gang komen, stuurde mijn neef in Parijs een berichtje om te vragen of hij veilig was, en besefte dat het kwaad veel dieper en hardnekkiger uitgezaaid is dan ik vreesde.
Het kwaad
Alles is al eens gezegd. Moslims, vluchtelingen, grenzen dicht. Afstand nemen, niet afstand nemen, medeplichtigheid of je het wilt of niet.
Oproepen kalm te blijven, niet mee te gaan in de haat, worden zoals altijd overstemd door de roep om vergelding, door beschuldigingen heen en weer.
Maar hoe vergeld je zoiets zonder nog meer onschuldige slachtoffers te maken? Hoe kun je kalm blijven als je dierbaren op barbaarse wijze van je zijn weggenomen? Wat heeft het voor nut grenzen te sluiten als het kwaad diep in je verborgen zit en zich onverwacht manifesteert om zo’n groot mogelijke schade aan te brengen? Woorden voelen loos. Ik weet het niet meer. Ik weet niet hoe dit te bestrijden.
Liefde voor het leven
Onschuldige mensen zijn de speelbal geworden van regeringen en terroristische sektes die elkaar in een wurggreep houden. Gewone mensen. Willekeurige mensen die ten prooi vallen aan de ideologie van de wraak. Hun gezichten doen er niet toe. Hun namen tellen niet mee. Hun geloof of onschuld beschermt hen niet. Echt, ik wou dat ik als moslim iets had om de terroristen mee te bezweren. Een toverformule, een geheime vloek.
Wat overblijft is de ravage. Het ontroostbare verdriet en verlies. Daarin vinden de slachtoffers elkaar: in de pijn die ze voelen. In het verdriet dat ze delen. In hun afkeer van de allesverwoestende haat.
Misschien is dat het enige antwoord op de moordlustige terroristen: de innerlijke demonen bevechten zodat hun bloeddorstige ideologie geen voet aan de grond krijgt. Eenheid propageren daar waar zij verdeeldheid willen creëren. Ratio inbrengen daar waar zij angst zaaien. Standvastig vasthouden aan de eigen liefde voor het leven en niet meegesleept worden door hun giftige geweldslust.
We moeten wel, er is geen andere keus, want het alternatief staat op mijn netvlies gebrand sinds gisterenavond.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
8 Reacties op “Altaar van de haat”