foto’s: © Annelies Verhelst
Van een afstand zag het er prachtig uit, een dikke wolk tegen de berg aangeplakt. Er middenin, onwennig en schokkend schakelend, remmend en optrekkend in de gehuurde auto, met groot licht aan en toch maar anderhalve meter zicht, is zo’n wolk minder leuk. De wegen zijn smal, de bochten scherp, tegenliggers onverwacht, en de afgrond – ik kan ‘m gelukkig niet zien – ongetwijfeld diep. Ik ben op Sicilië, bekend van de maffia, maar het verkeer is er volgens mij net zo dodelijk.
Een uur daarvoor, net weggereden bij het vliegveld in Catania waarvandaan we eerst om de indrukwekkende Etna heen reden, leerde ik gelukkig al dat je bergop moet terugschakelen. Voor de ervaren autobestuurders is dit waarschijnlijk een complete bevestiging van dat vrouwen niet kunnen autorijden, maar ik reed daar dus de berg op, in de vijfde versnelling, steeds trager, mezelf afvragend waarom het de andere automobilisten wel lukte met normale snelheid te blijven rijden.
Tegelijkertijd ook nog eens druk scheldend en armgebarend in het mij voorbijgaan. Ten einde raad gaf ik mijn reisgezel, die het ook niet wist want geen rijbewijs, de opdracht te googlen hoe je bergop moet autorijden. Na 10 minuten de terugschakeltruc op zak, voelde ik al de neiging zelf te gaan schelden op langzaamrijders.
Bergen waarin sprookjes zich afspelen
Intussen merk ik aan de dalende temperatuur dat we steeds hoger op de berg rijden, door de mist priemen zo nu en dan felle kleuren van de prachtigste planten, buiten is het doodstil.
Dan moet ik hard op de rem: voor me, over de hele breedte van de weg, doemt vanuit de mist een enorme gedaante op. Het blijkt een koe, ze kauwt rustig door en beslist even later ons te laten passeren. Ik voel me op een andere planeet, ergens heel ver weg, op een plaats waar ik de lokale natuurwetten nog niet ken.
Aangekomen bij Agriturismo Il Daino blijft de mist nog de hele dag hangen. Maar daardoor is opstaan de volgende dag extra leuk, we zien voor het eerst waar we eigenlijk zijn. Het uitzicht is fantastisch, dit zijn bergen waarin sprookjes zich afspelen. Op Sicilië zijn qua toerisme vooral de wat grotere steden aan de kust favoriet, maar oh, de bergen. De grapjes over maffia, die ik natuurlijk al de hele reis aan het maken ben, mogen hier in de bergen écht niet meer, maar dan ook echt serieus niet, zo wordt me meermaals op het hart gedrukt. Ik houd mijn mond en geniet van het uitzicht.
Siracusa
Het tweede deel van onze reis brengt ons naar het havenstadje Siracusa, zo’n 2500 jaar geleden nog in Griekse handen, later onder regering van opeenvolgend de Romeinen, Arabieren en Normandiërs.
Nu ben ik eerlijk gezegd niet zo’n geschiedenisfanaat, maar ik merk al snel dat al die invloeden terug te vinden zijn in de lokale keuken. Sicilië barst van de meest heerlijke én rare gerechten. Brioche con gelato bijvoorbeeld, wie verzint zoiets? IJs met een broodje! En het kan op ieder moment van de dag! Ik eet het één keer zelfs als ontbijt. Mijn god, wat is een broodje ijs voor ontbijt een goed idee.
De Oude Grieken lieten bovendien een indrukwekkend amfitheater achter. In de zomermaanden is het nog steeds in gebruik voor grootse theaterproducties, wat fantastisch is, want alleen maar kijken naar iets dat is gemaakt om te gebruiken vind ik een doodzonde.
Klein nadeel is dat er houten bankjes ter bescherming over de originele stenen worden aangebracht, maar als je je ogen een beetje dichtknijpt en je verbeeldingskracht een tandje hoger zet, zie je zo groepjes Griekse meisjes vrolijk lachend een plaatsje op de tribune zoeken.
Andere planeet
Het leukst is om een bezoek aan de archeologische site te combineren met een bezoek aan het modernste gebouw van de stad, de Madonna Della Lacrime basiliek. Een futuristisch bedevaartsoord, waar gelovigen van over de hele wereld foto’s komen maken van het Maria-beeldje dat daar in 1953 vier dagen lang heeft staan huilen. True story, het Vaticaan heeft het bevestigd. De kerk is er daarna omheen gebouwd.
Een wandeling door Siracusa eindigt altijd weer bij de zee, de oude stad voelt als een eiland in een eiland.
De volgende dag beslissen we de stad vanaf de overkant van de baai te bekijken.
Het is wat laveren via verboden wegen, langs kleine vakantie-kasteeltjes en luxe 6-sterren hotels, negeren van bordjes met ‘zona militare‘ en dan nog een heel eind wandelen, maar dan is daar opeens je eigen heerlijke privéstrand.
Het zeewater is hier zo helder als glas, en de natuur heeft overal gewonnen van de mens, opnieuw waan ik me op een andere planeet.
Een reactie op “Annelies op Sicilië”