Twee eetlepels olie in een grote pan. Als de pan goed heet is, leg ik er twee geperste knoflookteentjes en een gesnipperde ui in. De hitte van het vuur doet me zweten. De uien worden zacht. Nu aardappelblokjes, wortelschijfjes en pastinaak in de pan. Zes minuten roeren, tot alles goudgeel is. Mijn blik glijdt over het flatgebouw aan de andere kant van de straat. Ik zie de balkonnetjes met grote glazen schuifdeuren, zo geplaatst dat je diep in de appartementen kunt kijken. Linksonder giet een oudere vrouw water in de plantenbakken. Twee etages hoger spelen twee kinderen. Ik giet een liter bouillon in de pan, en als de bouillon kookt, gooi ik er een schaaltje rode linzen in. Rustig roer ik de linzen door de rest van de groenten. De kinderen hebben een ijsje gekregen van hun moeder.
Mijn blik glijdt verder – maar stopt abrupt in het appartement recht tegenover mijn keuken. Heb ik een nieuwe overbuurvrouw? Ik heb haar tenminste niet eerder gezien. Haar mooie gezichtje is omlijst met een hijab – Marokkaanse stijl – daaronder draagt ze een blouse en een lange rok. Al roerende blijft mijn blik op haar gefixeerd. Door het open raam hoor ik ineens muziek: tamboerijnen, een viool erdoor – Ratata ratata – ik roer sneller nu, op de vlugge maten van de muziek. De buurvrouw begint te dansen. Afwisselend gooit ze haar linker en rechter schouder naar voren en naar achteren, haar ogen gesloten en haar armen gebogen. maar na een poosje ga ik me ergeren – ze houdt geen maat.
Twee volle manen
Ze staat ineens stil. Ik roer weer wat rustiger. Ze friemelt in haar kraag. Dan schuift ze haar hijab naar achteren. Een schaduwrijk bos van krullen onthult zich, langzaam, alsof de zon op komt. Alhamdullilah
Ze duikt met haar hoofd naar voren en gooit haar krullen omhoog. De muziek gaat wat harder, ik roer wat steviger. Ratata ratata viool viool ratata, de tweede ratata lukt maar niet, opnieuw ratata ratata viool viool ratata, weer niet. Ze drukt de muziek uit. De lepel staat stil in de pan. Ze friemelt op haar buik. Ze wringt zich als een slang uit haar blouse. Twee volle manen komen tevoorschijn. Bismillah!
Ik hoor niet dat de lepel achter mij op de grond valt. De muziek gaat weer aan, nog harder nu. Ratata ratata viool viool ratata! Ze gooit haar kin omhoog – tevredenheid op haar gezicht. Ze is nu een kolibri. Ratata ratata viool viool ratata! Haar hoofd gaat heen en weer in extase. Ratata ratata ratata rattata – een slottakkoord. Terwijl ze wacht op het volgende nummer, schieten haar ogen een lans naar mij. Getroffen duik ik onder het aanrecht, zij vlucht een achterkamer in. Ik zie een pollepel op de grond liggen. Ik pak de pollepel stevig vast en schoffel mezelf weer omhoog. Angstig kijk ik naar de overkant. De gordijnen zijn dicht. Mijn stoofschotel is aangebrand.
info[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “AQ’s verhalenwedstrijd: De overbuurvrouw”