De lichten doofden pas toen alle 17.000 stoelen in de Ziggo Dome gevuld waren. Het zou niet lang meer duren voordat Barbra Streisand haar opwachting zou maken. Eindelijk! Haar optreden van gisterenavond was haar 95ste in een carrière van meer dan vijftig jaar en haar debuut in Nederland. Ze kwam zingend op in een glitterpak. Langzaam liep ze naar voren. Het decor was simpel. In het midden een loopbrug en aan weerszijden het indrukwekkende orkest. Vooraan stond een stoel en een tafeltje met daarop een kan met water, een glaasje en een vaas met rode rozen. Het rode rietje kleurde mooi bij de rozen.
Het concert opende met On a Clear Day You Can See Forever. Op het grote scherm wisselden foto’s en filmpjes van Streisands imposante carrière elkaar af. Na het tweede nummer, ik ben alweer vergeten welk liedje dat was, begroette ze ons. Ze vertelde over haar eerste keer in Amsterdam. Dat was in 1980. De Rembrandt-collectie in het Rijksmuseum gebruikte ze als inspiratie voor Yentl, haar regiedebuut. Verder deelde ze met ons dat ze er pas achter was gekomen dat haar geboorteplaats Brooklyn vroeger Breukelen heette. “I never knew!”
Vriendschap en familie
Tussen de liedjes door maakte Streisand grapjes, vertelde anekdotes en beantwoordde vragen uit het publiek. Dat laatste vond ik vrij opmerkelijk, maar zeer vermakelijk. Uit een doosje haalde ze vragen die mensen uit de zaal blijkbaar vooraf hadden ingevuld. Iemand vroeg wanneer ze van plan was te stoppen met zingen (“It ain’t over till the fat lady sings, and I’m not fat!”), een ander vroeg of ze alstublieft Guilty (haar duet met Barry Gibb) wilde zingen en nog iemand vroeg of ze ooit een homohuwelijk had bijgewoond. Als fanatieke aanhanger van de Democrats maakte ze geen geheim van haar progressieve inborst: “I’m so progressive, I not only attended a gay marriage, I also attended a gay divorce!” De zaal lag dubbel en een enthousiast en warm applaus viel haar ten deel. De homogemeenschap, die gisterenavond goed vertegenwoordigd was, klapte het hardst voor hun icoon.
Als het concert al een thema had, dan was het vriendschap en familie. Halverwege het eerste deel zong ze een duet met haar halfzus Roslyn Kind, maar niet voordat een kort filmpje van hun zingende moeder werd vertoond. Barbra Streisand had duidelijk het meeste talent. We haalden opgelucht adem toen Roslyn na een solonummer het podium verliet. We waren tenslotte gekomen voor de grote ster, niet waar?
Allergrootste hits
Er volgde een eerbetoon aan haar dit jaar overleden dierbare vriend en veelgelauwerde componist Marvin Hamlisch. Zichtbaar geëmotioneerd zong ze zijn liedjes. Na de pauze trakteerde ze ons op een filmpje dat haar zoon voor haar maakte voor haar verjaardag. We zagen zijn leven voorbijkomen in foto’s: van baby tot de 47-jarige man die hij nu is. In het echt lijkt hij overigens veel jonger. Daarna zongen ze samen How Deep Is the Ocean, waarin ze elkaar hun eeuwige liefde verklaren. Er is niks mis met een liefdevolle band tussen moeder en zoon, maar ik vond het te klef en sentimenteel. Sommige dingen mogen best privé blijven. Ook hij mocht een solonummer ten gehore brengen. En deze keer bleef Streisand in de buurt, want hij had, net als zijn moeder, last van podiumvrees.
Natuurlijk zong ze het beloofde Guilty, People, Memories, The Way We Were en haar Yentl-hits. Haar allergrootste hit in Nederland, Woman In Love uit 1980, bewaarde ze voor de toegift. In het laatste deel van de show introduceerde ze haar derde gast: trompettist Chris Botti. Onder zijn begeleiding zong ze A Star Is Born en Evergreen. Daarna volgde een solo-optreden en een mooi ‘duet’ met een zeer getalenteerde violiste van wie ik de (moeilijke) naam alweer vergeten ben. Ik vond dit korte intermezzo, in tegenstelling tot mijn morrende buren (“Waar blijft ze nou?”), een prachtige aanvulling van de show.
Moeder Aarde
Daar was Barbra weer. Gehuld in een prachtige rode japon met een diep decolleté en hoge schouders. Streisand had de hele avond alles onder controle. Ze was geestig, charmant en loepzuiver. Wat kan ze zingen! Geen moment leek ze moeite te hebben met de hoge uithalen. Vol overgave en emotie zong ze haar zorgvuldig gekozen nummers. Ze is erin geslaagd om in tweeënhalf uur de Ziggo Dome, met toch al niet een hele kleine omvang, om te toveren tot een intieme en sfeervolle ruimte. We hadden goede plekken in de tweede ring, maar door de geweldige akoestiek leek het podium veel dichterbij.
Het zou Streisand niet zijn als ze niet ook een boodschap had voor haar publiek: Wees zuinig op Moeder Aarde. Wat toen kwam, begreep ik niet helemaal. Onder begeleiding van een enorm koor en alle gasten van de avond zong ze Make Our Garden Grow. Ik heb er niks van verstaan, zo lawaaierig was het! Een teleurstellend sluitstuk van een bijzondere en onvergetelijke avond.
Nadia Bouras