Beste Marianne Zwagerman

Goya

Ik zal me even netjes aan je voorstellen: mijn naam is Rebecca van Putten. Dat weet jij natuurlijk wel maar jij noemt mij liever ‘de winkelbediende’. En heel naar voor jou: ook nog een winkelbediende met een mening. Ik weet dat je dat niet graag ziet. Er is er immers maar één die mag schreeuwen, mensen kapot maken, beledigen, kwetsen, onbeschoft zijn en onzin uitkramen en dat ben jij. Dat weet iedereen. Daarom heb je ook die toonbeelden van de moderne Nederlandse beschaving opgericht zoals GeenStijl en PowNed. Ze ademen geheel de geest uit van jouw karakter: schreeuwen, schelden en zwartmaken en vervolgens heel hard gaan huilen als je ineens de bal keihard terug krijgt in je gezicht. Vroeger noemden wij dat ruggengraatloos. Maar ja, dat was vroeger. Nu wordt dat ‘vrijheid van meningsuiting’ genoemd. En repliek daarop wordt afgedaan als ‘haatzaaien’.

Vooral over dat haatzaaien wil ik het even graag met je hebben. Je stuurde namelijk een bericht naar mijn werkgever waarin je mij, de winkelbediende, beticht van haatzaaien maar op het moment dat mijn werkgever zegt mij daarop te zullen aanspreken toch ineens weer niet. Ineens maakte ik alleen maar triomfantelijke rondedansjes. In mijn ouderlijk huis noemden wij dat ‘liegen’. Maar ja, ik kom dan ook een beschaafd en politiek correct gezin waar ons manieren werden bijgebracht. Hoe dan ook, het was op zijn zachtst gezegd niet bijzonder intelligent van je om op zo’n laffe manier terug te krabbelen. Meestal ben je toch wat slagvaardiger als je iemand kapot wilt maken. Had je voet bij stuk gehouden dan had je je doel bereikt namelijk en de winkelbediende de bijstand in kunnen sturen. Heel dom dus. Maar ere wie ere toekomt: wat je wel weer helemaal in stijl deed was op een huilerige toon schrijven over alle bedreigingen die jou ten deel vallen.

Geweten
Op dit moment, nu je troetelkindje GeenStijl zo onder vuur ligt, heb ik eigenlijk heel erg met je doen. Wat moet dit ongelooflijk zwaar voor je zijn. Ik zag je verwijtende tweet voorbijkomen dat door de actie van feministen de klok nu dertig jaar terug wordt gezet. En dat is zo waar! Dertig jaar geleden waren seksisme (iets dat jij een heel normaal onderdeel vindt van de samenleving) en het ongebreideld uiten van de meest smerige verkrachtingsfantasieën niet normaal gevonden. Daar werd maatschappelijk tegen opgetreden. Vrouwen lieten ook toen hun stem horen, misschien nog wel luider en massaler dan nu. Dus ik begrijp heel goed hoeveel pijn het je moet doen dat een website die al jouw karaktereigenschappen zo haarscherp reflecteert het nu zo ernstig moet ontgelden.

Maar even terugkomend op dat haatzaaien: ik wil je graag een welgemeende advies geven. Houd voortaan stug vast aan de leugens die je verspreidt. Anders kost het je de reputatie van harteloze en onfatsoenlijke vrouw en dat zou zonde zijn nietwaar. Zeker in deze woelige tijd.

Dus: nooit meer terugkrabbelen. Gewoon vasthouden aan je leugens en nooit buigen. Het terugnemen van woorden duidt namelijk op fatsoen, beschaving, moraal en misschien wel het hebben van een geweten. En dat, beste Marianne Zwagerman, zou toch afschuwelijk zijn als jij daarvan ook maar enigszins zou worden verdacht.

Met cordiale groet,

rebecca[at]aichaqandisha.nl