Het is koud in Antwerpen. In afwachting van het concert warmt het uitgedoste publiek zich op aan hamburgers en broodjes döner uit de vele frietkotten die uitgestald staan rondom het Sportpaleis. Veel dames van middelbare leeftijd, maar ook gelukkig ook veel jonge koppels. De laatste keer dat Celine Dion de Lage Landen aandeed was tijdens haar wereldtournee in 2008. Deze keer zit Amsterdam er niet bij. Als Celine niet naar ons toekomt, gaan wij wel naar haar toe!
A capella brengt ze het openingsnummer, Je Ne Vous Oublie Pas, ten gehore. Het applaus buldert door het Sportpaleis. Nee, wij zijn Celine ook niet vergeten.
Het concert is een opeenvolging van Franstalige en Engelstalige rustige en swingende nummers zonder pauze. Tussen de liedjes door doet ze nauwelijks aan small talk. Een professionele show, zonder dat het onpersoonlijk is. Ze brengt een ode aan componist en goede vriend Jean-Jacques Goldman aan wie ze vele successen te danken heeft. Destin, van het album D’eux uit 1995, komt tot mijn grote vreugde voorbij. Daar is het allemaal mee begonnen. Ik was 14 en kreeg van Sinterklaas Pour Que Tu M’aimes Encore, Celine’s allergrootste Franstalige hit uit de koker van J.J. Goldman en mijn allereerste single. In de zomer van hetzelfde jaar kocht ik in Marokko, waar de compact disc nog moest worden geïntroduceerd, D’eux op cassettebandje. Zes weken lang waren mijn walkman en ik onafscheidelijk.
Ze zingt een aantal liedjes van haar laatste Franstalige album Sans Attendre, waaronder La Mère et L’enfant. Op het grote scherm zien we Celine met haar drie zoons, de twaalfjarige Rene-Charles en de tweeling Eddy en Nelson (naar Mandela) van 3 jaar oud. Ze hangen op het privéstrand dat grenst aan haar landgoed in Florida. Het stulpje staat overigens te koop voor 73 miljoen Dollar. Maar dan krijg je er wel een waterpark bij. In 2003 verhuist Celine met haar gezin naar Las Vegas waar ze in het speciaal voor haar gebouwde theater van Caesars Palace avond aan avond optreedt, als ze tenminste niet op wereldtournee of baby’s aan het krijgen is.
Even lijkt het erop dat My Heart Will Go On de speellijst niet gehaald heeft. Maar in de toegift zingt ze het lied alsof Titanic net zijn première heeft beleefd. Bewonderenswaardig! Na opnieuw een a capella uitvoering van Je Ne Vous Oublie Pas verdwijnt ze voorgoed achter de coulissen. Na vijfentwintig nummers en vier spectaculaire outfits komt er een einde aan een vertrouwde en prachtig verzorgde show. In een grote concertzaal of op CD, ze klinkt even zuiver. En dat is niet veel artiesten gegeven. À la prochaine, Celine!
Nadia Bouras