Cultuurgeld

Omdat er regelmatig geklaagd wordt dat jongeren steeds minder lezen en geïnteresseerd zijn in kunst en cultuur zou ik ouders willen voorstellen hetzelfde te doen als de mijne deden: voer naast het zakgeld ‘cultuurgeld’ in. Met het cultuurgeld mochten wij alleen iets cultureels doen. Ook moesten wij het bewijs dat we echt iets cultureels hadden gedaan aan mijn ouders overleggen.

Er mochten boeken van gekocht worden (geen strips!), muziek en kaartjes voor de bioscoop, theater en musea. Alhoewel mijn ouders een zeer goed gevulde boekenkast hadden was er niets leuker dan het kopen van je eigen boeken zodat je je eigen collectie kon opbouwen. En het was ook interessant om eens iets anders te lezen dan je ouders.

De Russen had ik gelezen en Duitse schrijvers (die ook rijkelijk aanwezig waren in de kast) konden me pas later boeien. Aan Sjowall & Wahloö ben ik tot op de dag van vandaag nooit begonnen omdat thrillers me al snel vervelen. Ik stortte me op Amerikaanse schrijvers als Saul Bellow en Paul Bowles. Als ik geld overhield kocht ik stiekem de Muziek Express. Daar stonden tenslotte ook letters in. Als ik een boek dat ik gekocht had aan mijn ouders liet zien zeiden ze ‘Dat ziet er best interessant uit’. Of er viel een stilte en kreeg je alleen kritische blik toegeworpen.

Keiharde gil
Als we een elpee hadden gekocht wilde mijn moeder altijd een stukje horen. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan had omdat ik het vreselijk vond als ze iets leuk vond dat ik gekocht had. Ze kon een eind meegaan in onze muzieksmaak. Pink Floyd was ‘interessant’ en een door mij gekochte elpee van The New York Dolls klonk als een ‘aardig moppie’. Ook DéjaVu van Crosby, Stills, Nash & Young kon ze bijzonder waarderen. Nadat ik Never mind the bullocks… van the Sex Pistols had gekocht was ze niet meer geïnteresseerd in mijn aankopen. Tot mijn grote opluchting.

Hoeveel voorstellingen ik van de Haagse Comedie en het Publiekstheater heb gezien, bekostigd van het cultuurgeld, weer ik niet meer. Maar het waren er veel. Een uitvoering van Huis Clos (Sartre) van het Publiektheater staat me nog wel heel goed bij omdat het een waanzinnig goede voorstelling was. Maar ook omdat ik een keiharde gil gaf van schrik toen er een pistoolschot klonk nadat het doek al was gevallen. Met het schaamrood op mijn kaken ben ik het theater uitgeslopen.

Anticultuurpolitiek
Omdat ik dol was op dans ging ik ook regelmatig naar uitvoeringen van het Scapino Ballet. Daar heb ik nog een litteken boven mijn rechter wenkbrauw aan overgehouden. Ik was samen met mijn beste vriendin naar een balletvoorstelling geweest en we waren allebei zo in vervoering dat we over straat naar de tram dansten. Helaas gleed ik uit en lazerde met mijn hoofd tegen een brievenbus.

Nou ja, dit is dus mijn pleidooi voor het invoeren van cultuurgeld. Want hoe belachelijk en elitair ik het destijds ook vond, het heeft me wel van kunst en cultuur leren houden. En er is geen mooiere antidote (lekker van Hassnae gejat) tegen de anticultuurpolitiek van de PVV dan je kind cultuurgeld te geven en het zo van kunst en cultuur te leren houden. Vind ik.

rebecca[at]aichaqandisha.nl