Toen ik voor de zomer begon met trainen, vroeg Abdel me om een foto van mezelf op te hangen, zoals ik weer zou willen zijn. Omdat ik altijd koppig ben, liet ik dat verzoek maar aan me voorbij gaan. Ik had al een foto van mezelf genomen in mijn glorieuze dikte; dat was ingrijpend genoeg.
In de zomer kreeg ik echter twee oude foto’s van mezelf doorgestuurd uit de tijd dat ik dacht dik te zijn. Op de foto’s zag ik een vrolijke, slanke vrouw met perfect ronde billen, een platte buik en een slank gezicht.
En géén, zoals ik destijds dacht, bijzettafels van billen. Kolossale billen waar ik me onbegrijpelijkerwijs voor schaamde. Gewoon, goeie, ronde billen waar ik nu een moord voor zou doen. Zulke billen.
Geestesgesteldheid
Het zelfbeeld speelt gemene spelletjes met me. Nu kijk ik naar de foto’s, die ik inmiddels uit eigen beweging heb uitgeprint en opgehangen, met weemoed. Met een pijnlijk verlangen.
Ik printte de foto’s uit om mezelf eraan te herinneren waarvoor ik de lijdensweg van het diëten weer op ging, om mezelf te stimuleren (kijk dan, je voorland!), maar de weegschaal-tegenslagen komen harder aan.
Veel meer dan om eten of eetlust, draait diëten om je geestesgesteldheid. Ik heb nul moeite met de Ramadan, terwijl die veel zwaarder zou moeten zijn dan het elke dag gezond eten. Er is iets met diëten dat mij in een subiete identiteitscrisis stort waardoor ik alleen nog maar aan eten kan denken.
Koppige kilo’s
En toch, toch speelt mijn lichaam ook spelletjes met me, niet alleen mijn geest: toen ik voor de vakantie braaf het eetschema volgde, viel ik aanvankelijk af, totdat de werkdruk zodanig werd dat mijn eetschema eronder leed en het afvallen stagneerde.
Nu is de werkdruk dramatisch minder en dacht ik even snel af te vallen, maar werkt het lichaam weer niet mee. Ik haat dit lichaam. Ik pijnig het. Ik train het. Soms voel ik mijn buikspieren strakker en sterker worden, en denk ik dat het vet afneemt, maar meestal vertroebelen mijn buik en de koppige kilo’s mijn zicht.
Afvallen is een hel. Afvallen is afzien en het is vooral heel erg deprimerend. Ik schrijf afvallen, maar dat moet natuurlijk ‘proberen af te vallen’ zijn. Als je afvalt, raak je gemotiveerd en komt het hele proces in een stroomversnelling, als je dat niet doet, voelt elke dag als een straf.
Lees hier de andere delen van het dagboek.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Dagboek van een afvallige: het zelfbeeld”