Voor iemand die de discipline niet meer kan hervinden om vroeg op te staan en te rennen, die tegenwoordig ’s avonds uitgeteld op de bank slechte series kijkt en het vooruitzicht van vermoeidheid haar al de levenslust ontneemt – voor zo iemand mis ik het constante bewegen, de fysieke inspanning, het plezier van uitputting na een sportieve inspanning intens.
Drie keer per week zweten. Een uur intensief sporten, dansen, rammen, schoppen. Op opzwepende muziek. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn, maar waar? Mensenschuw als ik ben, wil ik niet meer naar zalen met opgepompte ijdeltuiten die in te strakke broekjes en topjes hun lichaam rond paraderen. Mijn wiebelende vormen misstaan er zo tussen.
Een personal trainer is ideaal, zeker als je na een paar maanden tegen faillissement wilt aankijken. Kwaliteit kost geld, en terecht. Dus ik zal het met minder moeten doen. En dus surf ik af en toe op het net naar mogelijkheden die niet gruwelijk duur zijn, niet al te confronterend voor het zelfbeeld en toch effectief.
Jeugd-ambitie
In mijn hoofd doe ik het allemaal: gedisciplineerd eten, soepel in mijn strakke jurkjes passen, bevlogen dansen op de muziek die door mijn hoofdtelefoon knalt terwijl ik werk. Dat dansen, dat mis ik nog het meest. Vroeger deed ik het dagelijks. Dansen, turnen, choreografieën bedenken.
Dat laatste, de choreografie, is de enige (nee hoor, er is meer) jeugd-ambitie die ik niet heb verwezenlijkt. Ik wilde vroeger vertalen en ondertitelen, en dat heb ik jaren gedaan: films en programma’s vertaald en voor ultrageheime politie-onderzoeken getolkt. Ik droomde ervan documentaires en programma’s te maken en dat heb ik mogen doen. Blijft over de choreografie.
Misschien moet ik bescheiden beginnen. In mijn eigen woonkamer. Met de spiegel als strenge mentor.
Lees hier de andere delen van het dagboek.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Dagboek van een afvallige: sporten”