Om mijn hardnekkige vet op weg te helpen, besloot mijn trainer, en ik was het roerend met hem eens, dat het tijd was voor het sportvastendieet.
Impasse
Sportvasten is een tiendagenkuur die je suikerverbranding omzet in vetverbranding en zo het afvallen een boost geeft -zo wordt beloofd althans.
Omdat ik de stagnerende kilo’s en de steeds verder afnemende motivatie wilde doorbreken, keek ik erg uit naar de kuur, hoewel het geen pretje is: na de eerste afbouwdagen leef je vier dagen lang op driemaal daags een beetje verse jus. Afzien dus. Maar ik wilde zo graag de impasse doorbreken, dat ik ook wel akkoord zou zijn gegaan met een hongerstaking.
Niet dat er heel veel verschil was met een hongerstaking, overigens: 150 ml jus per maaltijd is nu niet bepaald een bacchanaal, maar ik wist waarvoor ik het deed en ik hield het met gemak vol. Hoewel het werkelijk alle vreugde uit het leven zoog en ik na uren uitkijken naar de maaltijd, heel langzaam mijn jus op dronk om er toch vooral zo lang mogelijk van te genieten.
Gulzige ogen
De smaak van verse jus op een lege maag is ongeëvenaard. Door de geheelonthouding ging ik zelfs verlangen naar een simpele appel terwijl die me doorgaans niet kan bekoren (op dag zes mocht ik bij het ontbijt weer twee stuks fruit en daar keek ik me toch naar uit). Appels zijn saai. De Balkenende onder het fruit.
Vast voedsel ga je sowieso enorm waarderen als je, zoals ik deed, tijdens de kuur als een hongerige Tiny Tim door de drukke stad loopt en overal lekkere dingen ziet en je je er opeens op betrapt dat je met gulzige ogen en droge lippen naar de frambozen kijkt. Frambozen!
Het was alsof het Ramadan was, alleen tijdens de Ramadan heb je elke dag het vooruitzicht van de avond en het lekkers dat je dan tot je kunt nemen. Nu had ik dat niet. Een plasje sap is al waar ik naar uit kon kijken.
Naast het eetschema volgen, moest ik ook de supplementen innemen: dikke pillen met allerlei voedingsstoffen en een poeder dat je op moest lossen in een halve liter water. En dat driemaal daags. Dat poeder rook naar de poorten van de hel. Iedere keer moest ik de weerzin overwinnen, mijn neus dichthouden en langzaam het vieze mengsel drinken. Alles om de kilo’s maar te verjagen.
Neerwaartse spiraal
En die kilo’s gingen ook weg. Na drie dagen was er twee kilo af en de dagen erna zette de zo vurig gehoopte neerwaartse kilospiraal zich door. Tot de eerste opbouwdag. Toen was het af met de pret. Ik had gehoopt dat het afvallen niet zou stoppen zodra ik weer vast voedsel zou mogen, maar helaas.
Het is opvallend wat een aantal kilo’s minder doet met je zelfvertrouwen, zelfbeeld en innerlijke gevoel. Ik voelde me licht, gezond ook tijdens de vastendagen. En ja, het is geen vrolijke bedoening, leven op sap, maar ergens weet ik ook dat ik beter gedij in een strikt regime dan wanneer ik de teugels mag laten vieren.
Het is een beetje als het hebben van een deadline: als het moet, werk ik me uit de naad, maar zolang er geen datum is, word ik nonchalant. Dan kan er heus nog wel een bonbonnetje in. En ach, dat taartje, wat maakt dat nou uit. En ondertussen klagen, hè.
Ik moet de druk voelen. Zo ook met diëten. Ik ben niet goed met de culinaire ruimte die ik krijg, dan wint de mateloze gourmand het van de aspirant afvallige.
Lees hier de andere delen van het dagboek.
hassnae[at]aichaqandisha.nl