De open deuren van post-feministen

sappho

‘Ik ben klaar met het feminisme’ schrijft studente Nederlands Julia Merkus in Opinie van de Volkskrant. Het is een warrig betoog waar ik eerlijk gezegd geen touw aan kan vastknopen. Enerzijds gaat het om haar wens parttime te werken en verder moeder te zijn (de man vult het inkomen wel aan) anderzijds gaat het ( ineens) over seks en porno.

Merkus zegt zich nooit belemmerd te hebben gevoeld in haar ontwikkeling. Ze kan doen en laten wat ze wil. Studeren, neuken, trouwen, scheiden: de hele wereld ligt aan haar voeten. Ook de stelling dat ze parttime gaat werken en een goede moeder wil zijn poneert ze alsof het een revolutionaire daad is waarvoor ze beschimpt zal worden door feministes wereldwijd. Misschien moet Merkus zich eens gaan verdiepen in de geschiedenis van de vrouwenbeweging. Het feit dat zij nu vanuit een comfortabele positie deze keuzes kan maken heeft ze te danken aan (militante) feministes.

Merkus is niet de enige jonge vrouw die zich met veel aplomb distantieert van het feminisme. Vorig jaar werd een groep jonge vrouwen geïnterviewd die exact dezelfde mening was toegedaan. Feminisme is iets waar je je ver van moeten houden en als je toch je rol als vrouw in de samenleving wilt verbeteren noem je jezelf een ‘happy activist’ want feministe klinkt zo agressief tegenover de mannen.

Draaierig
Als Merkus eens wat boekjes zou lezen zou ze bijvoorbeeld ontdekken dat een heleboel vrouwen al parttime werken sinds de jaren zeventig. Dat zij nu in de luxe positie is dat ze kan kiezen heeft ze te danken aan vrouwen die een harde strijd hebben moeten leveren. Van Emmeline Pankhurst aan het begin van de twintigste eeuw die zich aan haar haren over straat liet slepen om het vrouwenkiesrecht er doorheen te krijgen tot de vrouwen in de jaren zestig die, door zaken op scherp te zetten, de ongelijke positie van man en vrouw in de samenleving aan de kaak wilden stellen en veranderen. Merkus kan haar neus wel ophalen voor het feminisme, zonder deze vrouwen had ze met een geruit schortje achter het aanrecht gestaan, niet op de universiteit gezeten en geen warrig stuk voor de Volkskrant kunnen schrijven.

Van haar uiteenzetting over seks, porno en feminisme werd ik een beetje draaierig. Er was een groep feministen die alles afkeurden en er was een groep die alles qua seks oké vond. Misschien is Merkus niet zo heel vaak buiten geweest, maar dat heet samenleving. En daar is niet iedereen het altijd met elkaar eens. Overigens moet ik de eerste feministe die een halszaak maakt van het doorslikken van sperma of anale seks nog tegenkomen.

‘Zij (post-feministen) stellen dat mannen en vrouwen in essentie niet gelijk zijn aan elkaar. Dat geeft niet, zolang we blijven streven naar gelijkwaardigheid.’ Met die zin eindigt Merkus haar betoog, alsof het een spectaculaire conclusie is. Maar dergelijke conclusies konden ook al gelezen worden in brochures van Man-Vrouw-Maatschappij uit de jaren zeventig. Het liefst zou ik Merkus een studie Vrouwengeschiedenis willen aanraden zodat ze ontdekt dat ze openstaande deuren intrapt, uitgaat van aannames ten aanzien van het feminisme en misschien iets meer respect kan opbrengen voor de vrouwen die een strijd hebben geleverd zodat zij nu kan kiezen. Tegelijkertijd ben ik bijna geneigd te zeggen dat dergelijke kortzichtigheid niet beloond moet worden met een universitaire studie die uitmondt in parttime werk omdat de man het inkomen wel aanvult. Bijna dan hè.

Rebecca

rebecca[at]aichaqandisha.nl