Terwijl ik met een vriend door Ikea liep, op zoek naar een nieuwe tweezits, viel er een gevoel van complete vervreemding over me heen. Dat gevoel heb ik overigens vaker. Bijvoorbeeld als ik door een drukke winkelstraat loop en iedereen door elkaar heen zie krioelen, winkel in, winkel uit met grote hoeveelheden tasjes aan de arm. ‘Eigenlijk zijn we mieren’ denk ik dan ‘We verslepen steeds twee maal ons gewicht van winkel naar huis en als we uitgekocht zijn gaan we dood’.
Lopend door Ikea bedacht ik me ineens dat er op het zelfde moment iemand in Singapore, New York of Sydney in dezelfde winkel ook op zoek was naar een Orreflors of Hüntsaflunt tweezits. Die persoon zou, net als ik, de pijlen volgen in de winkel. Gehoorzaam lopen van de meubels, naar de kasten en langs de keukens. In het restaurant gehaktballetjes met vossenbessen, bruine drab en frietjes eten. De trap aflopen en handdoeken kopen, een lampje en een kronkelige bamboestengel in een glazen fles.
Smijt Griek
Ik vertelde mijn vriend wat ik allemaal dacht. Hij schoot in de lach. ‘Echt iets voor jou om zulke weirde gedachten te hebben’.
Uiteindelijk vond ik geen tweezits. Ik wilde geen Orreflors waar de hele wereld op zit, kijkend naar Heel Holland/Amerika/Australië Bakt. Wel nam ik een setje wit servies mee. ‘Heb je tenminste weer iets om kapot te smijten’ zei mijn vriend.
Thuisgekomen zag ik de naam van het servies op de doos. Ik sprak het woord hardop uit en vroeg me af of Färkgrik het Zweedse woord voor Smijt Griek was.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Dolen door de Ikea”