Op een warme vrijdagochtend toog ik vorig jaar met de trein naar Eindhoven Airport om op vakantie te gaan. Ik had eindelijk twee weken vrij, de ramadan was net afgelopen en ik had vreselijke zin om bij te komen van een ontzettend drukke periode. Ik was dus goedgehumeurd.
Alles ging goed, tot het moment dat we het vliegtuig in mochten stappen. We mochten boarden, dus we liepen de koele hal uit, naar buiten. De zon scheen, het was een mooi begin van de vakantie. We liepen met zijn allen richting het vliegtuig dat voor ons stond, maar moesten plots stoppen.
Twee uur wachten
Er was iets mis met het vliegtuig (niet het soort informatie dat je graag wil horen voor je gaat vliegen) en we moesten wachten op een ander vliegtuig. Dat moest nog landen. Het vliegveldpersoneel liet ons gewoon buiten wachten. De lekkere zon begon al snel vervelend te branden in onze nek, maar we bleven gelaten wachten, hopend dat het vliegtuig snel zou landen.
Na een uur kwam het dan eindelijk. De vakantiegangers stapten uit, maar wij moesten nog wachten tot het vliegtuig was schoongemaakt. Anderhalf uur, twee uur. Eindelijk mochten we instappen. Uitgedroogd, chagrijnig en verhongerd stapten we het vliegtuig in.
Stoel bezet
Met mijn vliegticket in de hand zocht ik mijn stoel op. Typisch, daar zat al iemand. Ik gaf aan dat mevrouw op mijn plek zat, maar werd genegeerd. Tikte op haar rug en herhaalde het. Schuldig keek ze me aan. Ze wilde daar graag zitten, om naast haar zieke moeder te blijven. Het was een budgetmaatschappij, dus om twee stoelen naast elkaar te krijgen, had ze moeten betalen. Daar was ze vantevoren blijkbaar te gierig voor. Helaas ben ik een watje, dus na chagrijnig het verhaal gehoord te hebben, zwichtte ik. Ik vroeg om het stoelnummer van de oude vrouw, dan ging ik daar wel zitten.
De stoel zat helemaal aan het einde van het vliegtuig. Er was niet eens plek voor mijn tas, omdat boven de stoelen allemaal EHBO-spul lagen. Nog chagrijniger nam ik plaats in het midden. Ik pakte mijn e-reader tevoorschijn en de dropjes die ik op het vliegveld had gekocht. Het duurde nog een lange tijd voor we eindelijk vertrokken, omdat zo’n beetje iedereen op plekken was gaan zitten die niet voor hem/haar bedoeld was. Er was zelfs een (volwassen!) vrouw die ging janken omdat ze niet bij haar man kon zitten.
Doelloos staan
Drie uur later begon het vliegtuig eindelijk aan de afdaling. Het vliegtuig had de grond nog maar nét geraakt (en dan bedoel ik ook echt nét), of de riemen van mijn medepassagiers klikten open. De stewardess bleef maar schreeuwen in de microfoon dat iedereen moest blijven zitten tot het vliegtuig stilstond, maar dat was aan dovemansoren gericht. Ook de man naast me maande me om op te staan omdat hij zijn koffer wilde pakken, maar waarom zou je in godsnaam twintig minuten doelloos gaan staan wachten?
De stewardesse bleef bij de uitgang staan terwijl iedereen het vliegtuig verliet, maar keek iedereen pissig aan (en terecht).
Ik stapte het vliegtuig uit. Chagrijnig begon ik aan mijn vakantie.
majda[at]aichaqandisha.nl