Door de jaren heen heb ik een enorme aversie ontwikkeld tegen Marokkaanse jongens en mannen. Als een vriendin me in vertrouwen nam en me vertelde hoe verliefd ze wel niet was, kwam mijn innerlijke Sherlock naar boven om excuses te zoeken schaamteloos kritiek op die jongen of man te kunnen leveren.
‘Heeft ie een baan? Nee? Dan wil hij misbruik van je maken.’
‘Belt ie je regelmatig? Nee? Dan heeft ie een andere vriendin.’
‘Mag je nog met vriendinnen omgaan? Nee? Dan wil hij je isoleren.’
Enzovoort, enzovoort.
Projectielbraken
Elke Marokkaanse man was mij een doorn in het oog; een klaploper, een parasiet, een leugenaar, een manipulator, een egoïst. Iemand die grenzen niet respecteert. En zo kan ik een hele pagina volschrijven.
Dat is niet zonder reden.
Ik was dertien jaar toen ik een soort van eerste vriendje kreeg. Mohamed. Mohamed was een lelijkerd. Grote neus, scheve tanden en hij sprak gebrekkig Nederlands. En ik had medelijden met hem en vond hem wel lief. We spraken stiekem af. Waar onze gesprekken dan over gingen, heb ik verdrongen. Hij rookte, en elke keer dat hij me een kus wilde geven, gaf ik hem mijn wang. Tot hij op een dag mn gezicht stevig vasthield en me vol op de mond zoende. Gevolg: projectielbraken. Of ja… Daar leek het wel op…
Na een paar maanden had ik het gehad met hem. Ik was afgeknapt op zijn overkomen, de rioollucht uit z’n mond, en het feit dat hij niet wilde stoppen met blowen. Elke ontmoeting was leeg, omdat er niets uit hem kwam qua ideeën over de wereld en gedachten over het leven. En ja, dat vond ik al belangrijk op mijn dertiende.
Mo2
Nadat het uit was, kreeg ik van iedereen in mijn omgeving de vraag waarom ik toch met hem had geneukt. Perplex was ik, omdat daar totaal geen sprake van was. Het idee alleen al.
Woest was ik, maar ze mochten erin stikken van me. Later kwam ik Mo tegen. Hij vertelde me trots dat hij was gestopt met roken. Hij blowde nu alleen nog maar. En oh ja: ‘Sorry dat ik mensen heb verteld dat we geneukt hadden.’ Hij was boos. Of ik weer verkering wilde.
Rond m’n vijftiende ontmoette ik Mohamed II. Mo nummer 2 woonde in Amsterdam, was een stuk ouder (26) en iets knapper dan Mo nummer 1. Mohamed werkte op Schiphol in de horeca. Ik liep altijd ver achter mijn ouders om zo Mo2 een kans de geven me te versieren. Hij kwam op een dag op me af en zei: Ewa zzzzin, je bint icht shhhhgoenhaid! Vertaling: ‘Zo dan knapperd, je bent echt een schoonheid.’
Ik voelde me gevleid. Vraag me niet waarom. Maar ik zag ons al: huisje, boompje, beestje… Noem het naïviteit. Dommigheid. Hormonen. Whatever, ik was op slag verliefd.
Tippelzone
Hij gaf me zijn nummer en zodra ik de kans had, rende ik naar de dichtstbijzijnde telefooncel om hem te bellen. Hij vroeg of ik zin had een keer met hem een film te kijken, gezellig samen naar de bios. En daarna wat eten. Klonk absoluut veelbelovend, echt een heer. Ondanks zijn gebrekkige Nederlands, kon ik hem wonderbaarlijk genoeg verstaan.
Aangekomen in Amsterdam moest ik achter het station op hem wachten. Hij zou me dan ophalen met zijn auto. Een Golf. What else? Twee mannen kwamen op me af. Wat ik ‘ervoor’ vroeg. Mijn hersenen vlogen alle kanten op. Op zoek naar kennis over wat deze mannen zouden kunnen bedoelen. Wist ik veel.
De tweede man was een engerd, dus ik rende weg. Gelukkig op tijd ‘gered’ door Mo 2. Een week later las ik in de krant dat Amsterdam de tippelzone wilde opheffen.
Mohamed reed naar ‘zijn huis’. Bleek later een geleend huis te zijn, van een vriend van hem. Op de vraag waarom we niet naar de bioscoop gingen, vertelde hij dat er geen plek meer was. Om me vervolgens op de bank aan te randen. Ik schopte hem van me af, sloeg hem in z’n gezicht en wist het huis uit te vluchten. Na aan één stuk gerend te hebben kwam ik aan op station Lelylaan. Ik kwam laat thuis en helaas waren m’n smoesjes op dat moment op.
Marktplaats voor illegalen
Nummer drie was, hoe kan het ook anders, weer een Mohammed. Hij woonde in Leiden en ik had hem leren kennen op een bruiloft. Toentertijd was dat de marktplaats voor illegalen om een meid te vinden. Kwam ik later achter. Mo 3 was ook illegaal. Maar dat vond ik niet zo erg. Mijn leven op dat moment bestond uit één gedachte: zo snel mogelijk het huis uit kunnen. Dat kon alleen door te trouwen. Elke Marokkaanse jongen was een potentiële klant. We hadden een half jaar een vage relatie. We deden niets anders dan voor zijn deur afspreken, giechelen en zinloze gesprekken voeren. Hij sprak over trouwen, hoe hij me om mijn hand zou komen vragen, en wat voor huwelijk we zouden hebben. Hoe we onze kinderen zouden noemen en andere onzin. Diep van binnen wist ik dat het onzin was, dat het een vlucht was van de thuissituatie. Maar de aandacht was wel fijn, en het fantaseren was ondanks dat het onrealistisch was, wel prettig.
Op een woensdag raakte ik in gesprek met het meisje naast me in de bus.
‘Oh leuk dat je ook een Marokkaanse vriend hebt.’
‘(…)\’
‘Toevallig dat hij ook Mohammed heet.’
‘(…)’
‘Ohja? Die van mij woont ook in de Merenwijk!’
‘(…)’
‘Hier een foto van de mijne. Heb jij ook een foto van jouw Mohammed?’
Sandra, zo bleek ze te heten, pakte in shock een foto van haar Mohammed. We bleken dezelfde man te daten. We spraken af hem hiermee te confronteren. Diezelfde dag stond ik voor zijn deur. Hij was geschrokken van mijn aanwezigheid, omdat hij Sandra verwachtte. Ik spuugde zo hartgrondig in zijn gezicht dat hij eruit zag als een blobvis. Ondanks dat mijn beeld van de Marokkaanse man in m’n jeugd al gruwelijk verpest is, had ik hem toch een kans gegeven dat beeld te herstellen, met als resultaat dat ik zwoer nooit meer een Marokkaanse man als partner te willen.
Natuurlijk is niet iedereen hetzelfde en er zijn geweldige Marokkaanse mannen. Ik ken ze. Ze zijn fantastisch. Zolang we gewoon vrienden zijn.
Fadwa Kartoubi
Mooi en realistisch geschreven verhaal, met een grappige ondertoon. Voor jou dus geen Mo’s meer.
Voor mij ook geen Marokkaanse mannen meer en zo wel enkel verwesterde mannen. Wat een vreselijke gasten zijn het!
Ik heb ook helemaal niks met ouderwetse cultuurbarbare Marokkaanse mannen. Wat vriendinnen van me hebben ook met niet-Marokkaanse mannen, sommige hebben al enkele jaren stiekem een relatie maar houden dit geheim uit angst dat de broers en neven erachter komen. Eentje moest zelfs uiteindelijk kiezen tussen haar familie of vriend, waardoor ze zich in een hoekje gedreven voelde. Nu woont ze al een tijdje samen met haar vriend zonder contact met familie. Ik heb ook een oogje op een Nederlandse collega van me, maar weet me geen raad meer. Wil geen contact verliezen met alle familie, maar tegelijk voel ik niks voor een Marokkaanse man. Heb jij tips?
Lieve Hajar,
Het probleem zal altijd blijven als onze generatie niet de taboes doorbreekt.
De keuze van onze ouders was naar Nederland te komen omdat hier werkgelegenheid
was en om ons, hun kinderen een betere toekomst te geven.
Het is pijnlijk te weten dat onze ouders zich nooit een voorstelling van de toekomst hebben kunnen maken.
Want één van de gevolgen van hun komst is dat hun kinderen geconfronteerd werden met een andere leefstijl dan zij ons hadden willen meegeven. Qua leeftijd leeft onze generatie in een dubbele wereld. Bijna iedereen die ik erover spreek, leidt een dubbelleven. Noodzaak. Want thuis zijn we Marokkaans en buiten zijn we Nederlands en gaan we met Nederlanders om. En noemen we onszelf Nederlands met Marokkaanse ouders.
Een ander gevolg van vestigen in een andere omgeving is dat je andere mensen leert kennen en dan kan het zomaar gebeuren dat er liefde in het spel komt.
Ik zeg hier niet dat je nu moet kiezen tussen je ouders of de liefde. Maar verandering begint bij jezelf. Ik heb eerder een stuk over mijn worsteling geschreven. Hier: http://www.frontaalnaakt.nl/archives/de-falende-moslim.html
Het is een worsteling die voor velen herkenbaar is. De ene vlucht ervoor en leidt het door de omgeving en ouders gewenste leven, en de ander maakt zich ervan los en wordt verstoten of erger…
De overweging.. inschatting.. enz is aan jou. En kun je de gevolgen aan? En is de liefde het allemaal waard?
Vragen die je jezelf zult moeten stellen. En vraag om leiding..
Je komt er wel uit, ik het er vertrouwen in.
Mocht je er verder over willen praten kun je Hassnae om mijn mailadres vragen.
groet en sterkte
Fadwa
Hoe kun je zeggen niks te voelen voor een Marokkaanse man, als er niet eens een Marokkaanse man in het spel is. Ik snap het niet hoor, dat vrouwen zich afsluiten voor een bevolkingsgroep. Dus een Marokkaanse man staat meteen gelijk aan ‘ongeschikt’? Je doet precies hetzelfde wat de politie op straat doet. Een Marokkaan op straat wordt -per definitie- gezien als een risico voor criminele activiteiten. Jij ziet een Marokkaan ‘per definitie’ voor slechte partner. Beetje raar, vind je niet?
Tips? Ga eerste na op je echt serieus gevoelens hebt voor die collega, of dat je alleen maar verliefd wordt om het verliefd worden. Speel open kaart. Neem iemand in de familie in vertrouwen en ga alsjeblieft niet trouwen om de verkeerde redenen. Ga liever de confrontatie aan en vertel je ouders over je gevoelens jegens Marokkaanse mannen. Misschien staan ze achter jou en/of willen ze je helpen. Het is vaak veel pijnlijker voor ouders wanneer kinderen niet eerlijk zijn dan wanneer ze zich open stellen en vertellen waarom ze ergens voor kiezen (ook al druist dat in tegen de overtuigingen van de ouders). Succes.
Er moet niet hypocriet gedaan worden als een Marokkaanse meid niets voelt voor een Marokkaan. Wat is er mis met het uitsluiten van een bevolkingsgroep als potentiële partner in een relatie? Dat doen vrouwen bij ons in 9 van de 10 keer gevallen precies hetzelfde met bv mannen die niet moslim (of niet moslim genoeg) zijn, al zouden sommige mannen met een andere religie net zo goed voor ze zijn en bij hun passen. Als je 95% van de mannen in Nederland kunt wegzetten als ongeschikt terwijl je ze niet kent, is er ook niks mis met wat Fadwa en consorten doen.
Hypocriet? Wat bedoel je daarmee? Ik vind het discriminerend wanneer een bevolkingsgroep uitgesloten wordt door ervaringen met mannen uit diezelfde groep. Het is totaal niet erg of wat dan ook wanneer je kiest voor een man met een andere culturele achtergrond. Die keuze is vaak gebaseerd op liefde, althans dat hoop ik. Je wordt verliefd op iemand en leert degene kennen, en als het een goed persoon blijkt, wat maakt het dan nog uit dat hij een culturele achtergrond draagt net als de verschrikkelijke exen uit het verleden. Als je slechte ervaringen hebt met Rotterdamse mannen, dan ga je toch niet ook alle Rotterdammers over één kam scheren. Erg bekrompen als je dat wel zou doen. En wat je verder bedoelt met niet-moslims als ongeschikt wegzetten, heeft niets met deze discussie te maken. Een religie bepaald in hogere mate de persoonlijkheid van iemand dan een culturele achtergrond. Zeker wanneer deze praktiserend of juist zeer atheïstisch is. Dat kan botsen in een relatie en als er kinderen komen dan vraagt het ook om heel veel onderling vertrouwen, begrip, respect en de bereidheid voor het loslaten van de eigen principes.
Wat dat eerste betreft ben ik het zeker met je eens. Maar wat je daarna verkondigd is complete lariekoek, dus als je slechte ervaringen hebt gehad met iemand van een bepaalde groep, zou je niet voor jezelf mogen bepalen om voortaan uit te wijken naar niet-Marokkanen? Dat is dan iedereen over één kam scheren? Maar tegelijkertijd mag je wel een afkeer hebben voor een niet-moslim waarvan je geen relatie mee denkt te kunnen hebben, zonder ook maar ooit in aanraking te zijn geweest met hen? Daar sla je de plank volledig mis en is volkomen hypocriet inderdaad. Discriminatie hoeft niet alleen op basis te zijn van waar je geboren bent of etniciteit, maar kan ook op basis van religie. Je overschat bovendien het verschil tussen cultuur en religie totaal. Culturen bestaan namelijk net zo vaak als religie uit bovennatuurlijke rituelen, gewoontes, regels en gebruiken, waar Marokkaanse vrouwen gelukkig steeds vaker niets meer te maken mee willen hebben. Lijkt me toch vrij logisch allemaal, als de Indische cultuur, idiote gewoontes en rituelen je niet bevallen, dan ga je Indische holbewoner mannen toch ook bewust ontwijken. Maar volgens jou is dit bekrompen, maar mag je ze plots wel ontwijken als het Buddhisten blijken te zijn. Dat is erg vreemd en typisch a-logisch Marokkaans geredeneerd.
Wat een fijn geschreven stuk en heel herkenbaar. Hoewel ik niet eens de nare ervaringen had meegemaakt die jij beschrijft wist ik ook al vroeg dat ik niet met een marokkaanse man kon trouwen. Ik zag op tegen altijd op mijn hoede moeten zijn en gedwongen zijn altijd te moeten denken dat hij misschien wel zal denken dat…
Ik ben met een nederlander getrouwd en heb twee kinderen met hem. Mijn familie vond t heel erg en een paar jaar was er slecht contact. Maar toen ik kinderen kreeg werd alles een stuk normaler. Uiteindelijk gaat t erom dat je ouders je niet willen verliezen (aan een andere cultuur bv). Nu ik 40 ben wil ik mn discriminerende opvattingen richting marokkaanse mannen graag bijstellen en zoek ik meer naar voorbeelden van goede en leuke marokkaanse relaties. Daar zou ik ook graag over lezen :)
Hallo Ikram,
Ik zie niet snel dat er verandering zou komen bij de opvatting die mijn ouders hebben.
Ik geef ze de tijd… maar het zal niet gebeuren. Dat heeft mn moeder me gezworen…
http://www.frontaalnaakt.nl/archives/de-falende-moslim.html
Ik ben een Hollandse dame ben al 15 jaar gelukkig getrouwd met een Marokkaanse man meerdere malen op vakantie geweest naar Marokko. Ik kan me geen betere man wensen hoe die met de kids omgaat met mij en met mijn familie smelt elke keer weer weg.
Hallo Janneke,
Jouw lieve man heeft dezelfde opvattingen over Marokkaanse dames, als ik over Marokkaanse mannen heb. :-)
Geen problemen mee verder.. maar zo is het.
Hallo Fadwa,
Mijn man heeft geen een keer wat over de Marokkaanse vrouw gezegd. Terwijl die heel veel nare ervaringen heeft gehad met zijn Marokkaanse ex die hem tot de dag van vandaag nog lastig valt.
Hallo Janneke,
Het is ook geen oordeel. Een keuze maak je op grond van ervaringen die je hebt.
Zoals je hierboven zag (reactie Yousef) vallen alleen maar nette meisjes op Marokkaanse
jongens.
Dat laat zien hoe vertekenend het beeld is dat heerst over vrouwen die niet op Marokkaanse
mannen vallen, terwijl anders om een stuk meer geaccepteerd is.
En verder, heel rot dat zn ex hem nog steeds lastigvalt.
Hallo, Fadwa
Als jij keuze’s maakt om meningen van de Marokkaanse jongens want dat zijn nog jongetjes die zulke meningen hebben, is dat niet gezond vind ik. Een mening van iemand is niet de mening van alle Marokkaanse mannen dat vind ik nou wel jammer van je want je klaagt over het een maar je doet exact het zelfde.
En ten tweede kan ik uit je verhaal opmaken dat je heel wat mo’s had gehad alvorens je voor een Hollandse/blanke man hebt gekozen (wat totaal jouw recht is). Dus was je eerste keus wel een blanke man?
Ja Yousef,
Want alle niet nette Marokkaanse meiden vallen niet op Marokkaanse jongens. Allemaal :-)
Dat is niet zo netjes Youssef.
Ik snap de relevantie van het stuk niet
Er zijn natuurlijk genoeg voorbeelden van goede en leuke relaties waarin zowel de man als de vrouw Marokkaans is. Dat soort verhalen lees je minder, want de drang om iets leuks te schrijven is vaak kleiner dan wanneer een verhaal een negatieve grondslag heeft. Als je thuis niet gelukkig was en trouwen de enige manier was om het huis te verlaten, dan ben je sowieso niet helder als je een relatie begint. Je begint namelijk een relatie met de verkeerde redenen, en dat begon bij Fadwa al op haar dertiende. Ze trok steeds de verkeerde mannen, en drie keer waren dat Marokkaanse mannen en één daarvan was zelfs illegaal. Waarom zou je überhaupt een relatie aangaan met een man als je meteen al een opsomming van negatieve punten kunt geven? De 1 is lelijk, de ander stonk en of sprak gebrekkig Nederlands. Bij voorbaat mannen van een bepaalde bevolkingsgroep afschrijven omdat je steeds de verkeerde bent tegengekomen kan ik begrijpen. Wat ik niet kan begrijpen is dat je levenslang in dat gevoel blijft hangen. Op een gegeven moment word je ouder en dan ga je je toch beseffen dat je als tiener ‘gewoon’ steeds de verkeerde tegenkwam en dat er in elke bevolkingsgroep slechte mannen bestaan. Het is je goed recht om geen Marokkaanse man te willen, maar vind het tegelijkertijd ook gek om er een stuk aan te wijden. Als het goed is word je door niemand gedwongen om een Marokkaan te huwen. Liefde overkomt je en liefde is blind voor kleur, en ieder die daar anders over denkt vind ik bekrompen.
Wat leuk, al die prakrijkvoorbeelden in de reacties onder je blog, Fadwa!
Praktijkvoorbeelden*
Dank je wel voor het verbeteren van de typefout. I will show you the same courtesy and tell you that bad guy is written as two words, not one. ;-)
Ik zal wel een ballon bestellen met jouw naam der op goed?
Wil je ook een sticker op je hand of voorhoofd? Heb je wel verdiend namelijk.
Mooi stuk. Een van de Marokkaanse dames zei me eens dat als ze de familie zou vertellen dat ze iets met een Kaassie had, dat haar familie haar zou vragen of ‘ze echt zo wanhopig was’ :-)
Maar, ik hou van deze vrouwelijke, temperamentvolle en mooie dames, dus geef ik niet op. Ik proef vaak zo’n innerlijk gevecht; ik ben een vlucht uit ‘Klein Marokko’, met mij is ze even weg uit de enorme druk van familie en cultuur. Frustreert me, weet dat ik er nooit ‘bij zal horen’, ondanks mijn verwoede (ook religieuze) pogingen tot integratie. Jammer. Maar ook leuk en spannend.
Ik heb een relatie met een Nederlandse man, ik wil niet zeggen dat alle Marokkaanse mannen hetzelfde zijn, maar na een huwelijk met een Marokkaan en aantal dates, ben ik wel tot de conclusie gekomen, dat ik ze ontgroeid ben, totaal geen raakvlakken en denkwijzen die niet verenigbaar zijn. Dan hou ik het bij deze heerlijke Nederlander.
Moge Allah swt je leiden. Dit heeft niks te maken met Marokkaanse mannen, maar met het feit dat je date in het algemeen.
De goede mannen spreken niet met jou af op straat, maar die vragen wanneer ze bij je ouders langs kunnen komen.
Wat een vertoon van moed weer meis ( en liefde, zichtbaar in hoe je op de reacties antwoordt). Moed, zowel bij het openleggen van zulke persoonlijke ervaringen als het durven uitspreken van die welgemeende generalisatie, waarvan je wist dat daar overheen gerold zou worden. Wederom gebruik je je eigen privé ‘materiaal’ voor het verhogen van het algehele bewustzijn. En wat een belangrijke zin: het probleem zal altijd blijven als onze generatie niet de taboes doorbreekt.
Hoi, ik ben Hindi. Zin om te daten? hihi
Marokkaanse mannen zijn niet perfect. Dat zijn Marokkaanse vrouwen ook niet. (Niemand niet, doutzen komt wel dichtbij). En het is je goed recht om te denken wat jij wilt over Marokkaanse mannen, maar ik vind het slechts jammer dat je dat doet zonder ze een eerlijke kans te geven. De voorbeelden die je aanhaalt zijn zo lachwekkend dat je dat niet als een potentiële partner kan zien. Ik wist wel zelfs dat je dat toen al dacht, was het een gebrek aan beter? Elke vorm van aandacht volstaat wel? Je date belachelijke figuren, laat je daardoor traumatiseren en schrijft op basis van deze bevindingen alle mannen af. Je ziet toch ergens hopelijk wel in hoe tegenstrijdig dat is. Je hebt in elke bevolkingsgroep wel categorieën die zeker niet bij je zouden passen, maar ik ben trots op de Marokkaanse man. Als je voor een andere nationaliteit kiest doe dat wel om de juiste redenen, niet om te rebelleren tegenover je nare jeugdervaringen, cultuur of geloof, maar gewoon omdat liefde je overkwam.
de wereld is groter dan waar jij bent opgegroeit fadwa,en de wereld draait ook niet om jou, als je van hollands of chinees of weet ik veel wat houd moeten vrouwen zelf weten, jou ex vtiendjes zijn niet representatief voor een bevolkings groep, je oordeelt over je eigen broertjes,broers,neven,ooms,vaders, ik ben geen marokaan, maar tunesie, en vind het onrecht, maar ja dat is mijn mening