Kinderen gebruiken voor politieke propaganda; ik zie het plotselinge bezwaar niet. Kinderen worden voortdurend ingezet, bijvoorbeeld om Zwarte Piet te behouden of als excuus om mensen op te jagen.
En laten we niet hypocriet zijn: kinderen zijn geen etherische wezens die te gevoelig zijn om aardse zaken als seksualiteit, wreedheid en manipulaties te begrijpen. Kinderen zijn meesters in het bespelen van gevoelens en genadeloos hard wanneer ze daar reden voor denken te zien.
Eenkennige betrokkenheid
Er is iets anders dat me dwars zit aan de recente ophef en aan het werk van Abdelkarim El Fassi van wie ik holle frasen voorbij zag komen als ‘let’s unite’ en ‘tsunami van vertrouwen’.
Mooi hoor, ik ben helemaal voor meer harmonie en wederzijds vertrouwen. Maar om dat voor elkaar te krijgen, en daar wringt het bij mij een beetje, zul je toch echt meer moeten doen dan alleen de ander aanklagen. De problemen die er zijn, komen niet alleen door het afstandsfetisjisme en diepe racisme die dit land regeren, maar zeker ook door misstanden binnen de islamitische gemeenschap die ik zelden besproken zie worden door iemand als El Fassi.
Sterker, als je je eens roert voor vrouwenrechten en ageert tegen onderdrukking en geweld, zijn hoongelach en verdachtmakingen je deel. En dat begrijp ik dus niet. Die eenzijdige, eenkennige betrokkenheid. Dat navelstaarderige, ijdele activisme dat niet verder reikt dan de eigen groep en belangen.
Gebrek aan wederkerigheid
Het viel me voor het eerst op toen Gerrit Komrij overleed en korte tijd later een jonge Marokkaanse journaliste, Ikram Akachaou Achaffaye, over wie El Fassi een I.M. schreef. De ongevoeligheid ten aanzien van het overleden van Komrij (want Nederlander?) stond in schril contrast met de empathische toon over de jonge Ikram.
Recenter zag ik een tweet voorbij komen waarin El Fassi twee kookboeken aanraadde. Niet geheel toevallig Marokkaanse kookboeken. Dat is voor mij El Fassi en heel veel andere Marokkanen en moslims: alleen geïnteresseerd in de eigen wereld en groep. Alleen bezig om de eigen cultuur te promoten, nooit zie je hem een Ceviche of Pascale Naessens aanbevelen. Die eenkennigheid en dat totale gebrek aan wederkerigheid vind ik verstikkend.
Wie een tsunami van vertrouwen wil ontketenen, zal toch ook echt zijn eigen blik en hart moeten openen.
Spiegel
Er wordt bovendien een soort feel good islam gepropageerd met een hardnekkig blind oog voor de ellende die er ook is. Het gaat niet om de vraag of ‘de islam’ eraan schuldig is; de problemen zijn er en die kun je koppig negeren en je alleen richten op de kritiek van buitenstaanders of je kunt, omwille van de vooruitgang, ook engagement tonen wanneer het minder makkelijk scoren is. De Palestijnse zaak is immers niet de enige misstand die speelt.
Als je ellende en wantrouwen wilt wegnemen, moet je niet alleen naar de ander wijzen, maar loont het wellicht wat nadrukkelijker te zijn over ander onrecht dat je in de spiegel ziet.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Feel good islam”