In mijn herinnering was de Canadese sciencefiction serie First Wave ontzettend spannend. Ik probeerde elke aflevering te zien en zat altijd op het puntje van mijn stoel te kijken.
De serie gaat over Cade Foster, een man met een jeugd als inbrekend boefje, maar nu met goede baan en leuke vrouw. Tót aliens zijn vrouw vermoorden en het laten lijken alsof hij de moordenaar was. Dit alles als één van hun experimenten. Hij weet het experiment te overleven en komt in contact met crazy Eddie Nambulous, een hacker die een website onderhoudt over complottheorieën. Voor crazy Eddy is paranoia een ‘way of life’. Samen ontdekken ze dat de aliens overal experimenten aan het uitvoeren zijn; experimenten die de eerste golf van een grote invasie zijn.
Nostradamus
Cade krijgt een boek in handen met nog onontdekte voorspellingen van Nostradamus en dit boek blijkt de aliens en hun invasie te voorspellen. Met Nostradamus als hun gids proberen Cade en Eddie de experimenten dwars te zitten en hard bewijs te krijgen voor de invasie. Jammer genoeg lijken de aliens precies op ons en als ze doodgaan verdwijnen hun lichamen zonder een spoor na te laten.
Uit nostalgie naar mijn jeugd in de jaren ’90 besloot ik de serie nog eens te bekijken. Dat had ik misschien niet moeten doen: ik vond de serie helemaal niet meer spannend om te kijken. Het plot van alle afleveringen is hetzelfde: op basis van een voorspelling van Nostradamus gaat Cade in vermomming op onderzoek uit. Cade ontmaskert de aliens en schakelt ze uit. Helaas weet hij niemand te overtuigen en toch geen bewijs in handen te krijgen en oh! daar komt de politie aan, tot de volgende keer.
‘Framed me for murder’
Er zit een hoop seks (maar eigenlijk alleen de suggestie ervan) in deze serie. Keer op keer worden vrijende tieners door de aliens te grazen genomen, of blijkt één van de vrijende tieners een alien te zijn. Nog een cliché: Cade praat meestal op hard fluisterende toon om aan te geven dat het héél intens is wat hij allemaal ontdekt en meemaakt. Elke aflevering briest hij zo tegen mensen, soms willekeurige voorbijgangers, ‘Aliens! they killed my wife, framed me for murder!’ en niemand wil hem geloven.
Maar de grootste tekortkoming is niet het vaste stramien van elke aflevering of de versleten clichés. Het is ook niet het feit dat de aliens zich net zo goed verstoppen als een kind achter een te kort gordijn. Het ergste aan deze serie zijn de gaten in de verhaallijn. Om het verhaal in stand te houden, mogen ‘de mensen’ de aliens niet ontdekken en mag Cade niet door de politie of door de aliens gepakt worden. Deze beide ‘serie-stoppers’ worden voorkomen door ronduit onovertuigende gebeurtenissen: de oh zo machtige en geavanceerde aliens laten Cade gewoon rondlopen, terwijl hij experiment na experiment verpest. In de allereerste aflevering weten ze crazy Eddie meteen te vinden, maar later zoeken ze hem nooit meer op. De ene keer zijn de aliens onoverwinnelijk sterk, maar als het uitkomt lukt het Cade vrij makkelijk eentje te overmeesteren.
Wat vond ik als tiener nou zo spannend aan deze serie? Had ik nog te weinig boeken gelezen of series en films gezien om de clichés te herkennen? Was ik niet scherp genoeg op de gaten in het verhaal? Of ben ik nu te verwend? De serie is mede dankzij alle tekortkomingen nog steeds leuk om te zien, maar helaas voor de makers niet meer als serieuze thriller.
info[at]aichaqandisha.nl