Een jaar of veertien geleden was ik patiënt bij een deftig outplacementbureau. Al bij het intake gesprek ging het mis. De directeur, een lange man die de meest weirde gympjes droeg die ik ooit had gezien, kwam hoppend de kamer ingelopen en keek mij diep in de ogen. Vervolgens pakte hij mijn hand en zei met zalvende stem ‘Wij werken hier op een spirituele manier en willen graag kennis maken met je innerlijk. Doe je ogen dicht en vertel me wat je ziet’. Ik sloot keurig mijn ogen en zag niets. Althans, alleen wat vlekjes. Daar bleef het bij. Bovendien werd de rebel in mij wakker en die vond het allemaal totale bullshit. Ik rukte mijn hand los en zei dat ik graag een normaal gesprek wilde. Zonder hokus pokus shit. De directeur glimlachte maar ik zag aan zijn ogen dat hij geïrriteerd was. Ik kreeg er de reputatie van onwillig en opstandig door.
Dwingende zendingsdrang
Enige tijd later kwam ik bij een groep vrouwen terecht die zichzelf ook bijzonder spiritueel vond. Bovendien waren de dames meer dan geïnteresseerd in allerlei esoterische onzin. Zo moest ik eens mijn gehele naam op een papiertje schrijven. De dames sloegen aan het rekenen. ‘Hè, Rebecca is een 8’ riep er een ‘ik dacht écht dat ze een zeven was’. En dat dan bloedserieus. Ook trokken ze iedere dag kaartjes op een vage website met voorspellingen wat die dag hen zou brengen. Ik ging echt bijna dood van het lachen toen een van hen zei ‘Zo grappig. Ik trok vanmorgen een kaartje waarop stond dat ik vandaag met water te maken zou krijgen. En ik ga toevallig vanavond in bad!’ Het feit dat ik weigerde die onzin serieus te nemen werd me bijzonder kwalijk genomen. Ik kreeg verwijten dat ik ‘plat’ leefde, oppervlakkig want er was toch ‘meer’ en uitermate arrogant was. Dacht ik soms dat ik de wijsheid in pacht had? Omdat het voor mij vechten tegen de bierkaai was heb ik ze vriendelijk aan hun lot overgelaten.
Het gekoketteer met spiritualiteit (en esoterie) irriteert me altijd mateloos. Vooral omdat er een dwingende zendingsdrang vanuit gaat. Zodra je maar enigszins blijk geeft van een wat nuchterder levensvisie stort de spiritualist zich op je als een Jehova’s getuige die je alleen van je af krijgt als je toevallig een honkbalknuppel in je handtasje hebt. Bovendien valt het mij altijd op dat mensen die zich hartstochtelijk met spiritualiteit bezighouden, aardse dingen te banaal vinden om zich mee bezig houden. Ze hebben zelden een mening over politiek of sociaal-maatschappelijke aangelegenheden. Alles moet lief en ontroerend zijn en vooral zij moeten zich er goed bij voelen. Zij zijn het centrum van het universum. Al het andere doet er niet toe.
Maand van de Spiritualiteit
Spiritualiteit is vaak ook een smoes om jezelf een imago te geven want dat hoort. Zo kun je laten zien dat je, naast het vergaren van status en geld, ook heus wel met andere dingen bezig bent. Waarmee weten de meesten niet eens. Maar spiritualiteit is hip dus volg je maar als een mak schaap. Dat de zaal bij een bezoek van de Dalai Lama vol zit met zakenmensen die zich in het dagelijks leven gedragen als een klootzak zou ook te denken moeten geven. Spiritualiteit is als winkelen bij Marqt: je geeft geen fuck om biologisch en duurzaam maar het staat zo leuk en het is duurder dan Dirk van den Broek.
Op 9 januari begint de Maand van de Spiritualiteit, een puur commerciële aangelegenheid. De boekwinkels liggen dan vol met boekjes met titels als Jij en het universum, Kom terug in je eigen lichaam en Jij bent het allerbelangrijkste dat er is. Daar wordt dan zweverig over gedaan en iedereen zegt ‘Ja, ik! Het gaat om mij’. De kassa rinkelt. Iedereen blij. Ondertussen is er een wereld waar ze geen weet van willen hebben. Waar vreselijke en mooie dingen gebeuren maar waar ze hun kostbare ego niet aan wensen bloot te stellen. Tegelijk kan ik een hele maand geen enkele boekhandel meer in, want van spirituele boekjes ga ik ruften. Bedankt.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
3 Reacties op “Gekoketteer met spiritualiteit”