Norman Rockwell
Vanochtend werd ik wakker met de selfie-minnende Instagrambabes die het Coachella festival hebben overgenomen met koffers vol gesponsorde kleren, een leger aan stylisten en residerend in luxe villa’s met evenveel badkamers als slaapkamers en uiteraard een privé zwembad.
Nu ben ik geen festivalganger, maar de keren dat ik op Lowlands moest werken (ik ondertitelde ter plekke de interviews die werden uitgezonden), was ‘vuil’ het kernwoord. Hygiënisch overleven. En culinair ook, overigens. Want als medewerker at je het afschuwelijke voer backstage, terwijl ze op het terrein allemaal verschillende tentjes en karretjes hadden met pizza’s, noodles, noem het maar op.
Maar terug naar het vuil. Dat was overal, zelfs op hotelkamers die vol zaten met spinnenwebben. Het terrein dat modderig werd na regenbuien. De rijen met openbare toiletten die ik niemand toe wens. Ongewassen haar, verfrommelde kleren, stank die goddank door de wind gemaskeerd werd, stank die zo penetrant was dat geen windhoos er tegenop kon. Maar iedereen had plezier. Iedereen was gelijk, iedereen was even vies. En als je vies bent, ben je kwetsbaar, eerlijker dan dat word je niet.
Bad met rozenwater
Maar dat is nu helemaal weg, nu de luxe-industrie een festival als Coachella heeft overgenomen en het niet meer om de muziek en sfeer gaat, maar om gezien te worden. En dat gezien worden heeft dankzij Instagram ziekelijke vormen aangenomen. Mensen meten zich een opgepoetst imago aan dat niet vol te houden is en al helemaal niet te verteren. Van de week nog liepen twee meisjes langs en vingen we een deel van hun gesprek op, en dat ging als volgt ‘hij is alleen maar bezig met zijn imago en Instagram’.
Imago! Instagram! Dat is het. Er groeit een hele generatie op die serieus denkt dat imago ook maar een ruk voorstelt. Die denkt dat gratis spullen binnen harken op Instagram een heuse carrière is en die geen onderscheid meer kan maken tussen nep en echt.
En dus krijg je legers van Instagrammers die naar Coachella afreizen, in de hipste outfits, strak opgemaakt door experts, nepvlechtjes in en spontaniteit veinzend. Maar wel zorgen dat je nagellak blijft zitten en je tussendoor even de lippen en highlighter bij werkt en ’s avonds in je eigen bad met rozenwater kunt bijkomen.
Gingen vroeger mensen nog naar Coachella om vies te worden en van de muziek te genieten, nu is het gereduceerd tot decor van de eigen ijdelheid. Je gaat naar het festival om je fans van jou te laten genieten. In je dure outfit en met je perfect geföhnde haar.
Kwetsbaarheid
Dat is niet echt, dat is de lifestyle versie van de Hollywood vrij-scènes waarin de vrouw de lakens tot over haar borsten heeft en de man tot aan zijn buik. Dat kan niet als je één laken deelt. Dat wordt trekken. In het echte leven ben je niet volmaakt, niet altijd in de stemming, niet altijd mooi of ook maar toonbaar voor een stomme selfie.
Alles moet maar leuk, vrolijk en perfect zijn, niks is nog authentiek of rauw. Maar er is schoonheid in rauwheid. Schoonheid ook in vuil. Schoonheid in kwetsbaarheid, hoe verwarrend die soms ook kan zijn. Ik was laatst voor een opdracht in Timboektoe, daar ga ik nog wel over schrijven, maar dat werd door geannuleerde vluchten een langer verblijf dan gepland en een hygiënische overlevingstocht voor me zoals ik die al jaren niet had meegemaakt.
Mijn lippen droogden net zo hard op als die van Clint Eastwood in The Good, The Bad, the Ugly, mijn haar plakte tegen mijn hoofd, het zand was overal, mijn voeten waren ruw, mijn huid zo droog en dof als het stof dat de straten bedekte.
Natuurlijk, ik verlangde naar een lange goedmaak-douche in het hotel, naar de verzorging die ik in mijn koffer had gelaten. Het is fijn om schoon te zijn. Maar die dagen zonder opgepoetst uiterlijk vertoon, zonder masker van zelfverzekerdheid, teruggeworpen naar de basis, waren eerlijk en een van mijn dierbaarste ervaringen.
Er is schoonheid in rauwheid en lelijkheid, omdat die het echte van het valse onderscheidt en je overblijft met de zuivere kern. Als je geluk hebt.
info[at]aichaqandisha.nl