Instagramprinsessen

Félix Armand Heullant

Soms lees je een stuk waar je kaak zo hard van op de grond valt dat-ie bijna niet meer op te rapen is. Lees vooral dit stuk van Toine Heijmans eens over ene Chloë die het zat is ‘Instagramprinses’ te zijn.

Wat ik van Instagram vind is bekend, en ik ga hier ook niet het stuk samenvatten, maar er valt wel een aantal zaken op waar ik bij stil wil staan.

Allereerst Chloë zelf die eerst jarenlang mee heeft gedaan met de nepwereld van Instagram en daar nu lafhartig afstand van neemt, omdat ze op zoek is naar inhoud en maatschappelijke relevantie. Dat kan hoor, dat je op een punt komt in je leven dat de leegte je tegen gaat staan, maar om die leegte vooral bij de ander te zoeken en niet in jezelf, gaat me wat te ver. Je hebt er namelijk zélf voor gekozen om als een wandelende reclamezuil door het leven te gaan, je hebt zelf de keuze gemaakt om van die gênante, geposeerde foto’s te plaatsen. Je hebt de vruchten geplukt van het Instagramveld, met gratis reizen, kleren en flink veel geld voor foto’s. Ze geeft notabene zelfs toe dat ze geld betaalde voor een bot die andermans posts likete, zodat zij dat niet meer hoefde te doen. Dus, ik ben dan wat cynisch. Vooral als ik zinnen lees als ‘het is keihard werken.’

Medeplichtig
Meid, je weet nog niet eens wat werken is, laat staan ‘keihard’. Keihard is het om een loonslaaf te zijn. Keihard is het om elke dag hetzelfde geestdodend werk te doen. Keihard is het om een heel jaar lang toe te leven naar die luttele drie weken vakantie per jaar. Keihard is het om rond te moeten komen van een minimaal loontje.

Maar echt, gratis kleding, spullen en luxe reizen krijgen en in ruil daarvoor blije foto’s van jezelf posten met de vereiste #hashtags is niet keihard, dat is een privilege. Er is gewoon een hele generatie die serieus denkt dat het normaal is om gratis spullen te krijgen, dat poseren voor een amateuristische foto werk is en dat ze recht hebben op al die reizen. Dat is uitzonderlijk en geen vanzelfsprekendheid.

Chloë gaat zelfs nog een stapje verder, zo citeert Heijmans haar: ‘Ik neem het niemand kwalijk. Het is een maatschappelijk probleem. Uiteindelijk zijn mensen die op Instagram al die foto’s bekijken, net zo medeplichtig.’

Zie je, uiteindelijk is het niet Chloë’s schuld, maar van de mensen die de foto’s bekijken op Instagram. Het totale gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel is stuitend. Niemand dwingt je mee te gaan in het narcisme van Instagram. Je kunt er ook voor kiezen om je eigen plan te trekken, je eigen identiteit uit te dragen en niet als een schaap op te gaan in de insta-massa. Maar ja, dan loop je die tienduizenden volgers en bijbehorende perks mis. Over perks gesproken, die unboxing video’s zijn toch echt puur bedoeld om andermans ogen uit te steken, want vervolgens wil iedereen unboxen.

Leeg
Maar ook die volgers zijn nep. Het duurde lang voor ik snapte hoe die Instagram-wereld werkte, maar als je het eenmaal doorhebt, prik je niet alleen zo door de facade heen, maar ook door de nepvolgers en uiteraard valse emoties.

En dat vat dus voor mij die hele blog- en influencerwereld samen. Het is nep, ego-centrisch en deprimerend leeg. Vorig jaar heb ik veel, te veel, tijd geïnvesteerd in het benaderen van samenwerkingspartners, ik had zelfs een gesprek met een dame van een cosmeticabedrijf die zich beklaagde over de slecht geschreven blogs. Maar aan het einde van de rit werkt die dame wel met die semi-alfabete bloggers en wordt deze lieftallige site genegeerd.

Bewaak je als prestigieus bedrijf je merk, maar gooi je het te grabbel aan de accounts met de meeste ‘volgers’ en de slechtste inhoud. Wonderlijk.

Nee, dan liever AQ (nu volgt een schouderklopje), vanaf het begin eigenwijs en daardoor ook klein. We gaan niet mee in de leegte, we blijven maatschappelijke stukken schrijven en geven ons tegelijk over aan de decadente wereld van hedonisme en luxe zolang we het ons kunnen permitteren. Je boft maar als wij over je schrijven.

info[at]aichaqandisha.nl