Francisco Goya
Alweer elf jaar geleden schreef ik in Vrij Nederland in mijn toenmalige column over de Egyptische serie Qadiyat Ra’y ‘aam (‘Een publieke zaak’). Het verhaal gaat over drie vrouwen die verkracht worden, ze zoeken gerechtigheid en een van de slachtoffers die zwanger raakt, wil een abortus. Je kunt het stuk hier teruglezen op het onvolprezen Frontaal Naakt.
De serie leidde in Egypte tot een brede discussie over slachtofferschap, daderschap en abortus na een verkrachting. Sheikh Mohammed Al-Tantawi, destijds de hoogst aangestelde van Al Azhar, de invloedrijke islamitische universiteit en instituut, vaardigde toen een fatwa uit dat vrouwen die verkracht zijn het recht hebben een abortus te ondergaan. In diezelfde periode stelde Mohammed Hussein Fadhlallah, in die tijd de hoogste sjiitische sjeik in Libanon, dat vrouwen die door hun man worden geslagen, het recht hebben zich te verdedigen: ‘de vrouw is geen slaaf van haar man’.
Dit was allemaal extra saillant, omdat Fleur Agema van de PVV voorstellen deed om de toegang tot abortus moeilijker te maken door vrouwen er zelf voor te laten betalen.
Monsterlijke vriendschap
Hier denk ik de laatste tijd weer vaak aan nu in Amerika de klok steeds verder teruggedraaid wordt en ze in sommige staten abortus strafbaar willen stellen. Hetzelfde gevaar loert hier in Europa door de monsterlijke vriendschap tussen christelijke en extreemrechtse partijen die elkaar gevonden hebben in hun weerzin tegen vrijheid, diversiteit en feminisme. Dat zelfs in Nederland types nu vrouwen lastigvallen op weg naar een abortuskliniek is een verontrustend teken aan de wand.
Zijn we de afgelopen achttien jaar murw geluld door allerlei types die beweren dat gelijkheid tussen man en vrouw hier in het Westen een vanzelfsprekendheid is, nu moeten we toezien hoe conservatieve types uit de zogenaamd ‘joods-christelijke traditie’ net zo goed hun mannelijkheid denken te halen uit de onderdrukking van de vrouw. Blijkt het toch niet de islam, die mannen zo misogyn als de pest maakt, maar gewoon mannen zelf. Mannen die het niet kunnen verdragen dat vrouwen gelijkwaardig en onafhankelijk zijn en beslissingen nemen die haaks staan op wat zij willen en die ‘nee’ zeggen. Geen grotere vernedering voor de gefrustreerde man dan een vrije vrouw die hem niet wil. Waar is ze anders vrij voor, nietwaar.
Dit zijn de mannen die het recht op een vrouwenlichaam opeisen en de vrouw als as van het kwaad zien, ook of zelfs wanneer ze verkracht wordt -waar kennen we dit ook al weer van. Hierin overigens gesteund door vrouwen en door allerlei vrome prietpraat over de heiligheid van het leven.
Dat heilige leven komt alleen nooit ter sprake als migrantenkinderen van hun ouders worden gescheiden en in kampen opgesloten. Het leven van onschuldige zwarte mensen die gedood worden door racistische agenten is kennelijk ook niet heilig. Evenmin als de levens van de vele slachtoffers van killing sprees die mogelijk worden gemaakt door de wet op vrij wapenbezit. Het leven is heilig, maar het recht op wapens nog wat meer.
Over het leven van transgenders of volkeren overzees zal ik maar niet beginnen, want die mogen uitgemoord, platgebombardeerd en uitgehongerd worden, hun levens zijn helemaal niet noemenswaardig, laat staan heilig.
Isolatie
Tegenstanders van abortus doen ook alsof abortus een lifestyle trend is geworden en geen bittere noodzaak voor vrouwen die ongewenst zwanger zijn geraakt. ‘Had ze haar benen maar gesloten moeten houden’, klinkt het dan, maar je hoort ze nooit zeggen dat een vent ‘zijn lul in zijn broek had moeten houden’.
Ongewenst zwangerschap kan leiden tot sociale isolatie en armoede. In nog te veel samenlevingen staat de vrouw er alleen voor en wordt ze door de samenleving uitgekotst als ze buiten een relatie of huwelijk een kind krijgt. Mannen worden daar nooit op aangesproken, het is blijkbaar volstrekt normaal in conservatieve kringen om een vrouw te bevruchten en onbezorgd verder te gaan met je leven, want niemand die je erop aanspreekt. Maar vrouwen moeten de last dragen. Niet alleen van de zwangerschap, maar ook voor de zorg van het kind, de financiële worsteling en de maatschappelijke marginalisering.
En zo worden vrouwen vier keer gestraft en levenslang opgezadeld met de gevolgen van een onschuldige vrijpartij of een traumatiserende verkrachting. Arme vrouwen, vrouwen uit achtergestelde groepen, want de rijken vinden hun weg wel. De christelijke ‘heilig leven’ roepers ook, want reken maar dat er heel wat zwangerschappen worden afgebroken als machtige christelijke mannen buiten de pot pissen.
Maar ook wanneer er geen maatschappelijke gevolgen zijn voor vrouwen, is de beslissing nog altijd aan hen zelf. Dat recht is hier met heel veel moeite verkregen en zou tot het uiterste verdedigd moeten worden.
Nu is er in de Arabische landen nog een lange weg te gaan, maar de discussie daar gaat tenminste over liberalisering, het gevecht draait juist om toegang tot klinieken en veilige zorg, daar gloort ergens, hopelijk, licht. Aan het eind van onze nu nog verlichte tunnel dreigt het donker het over te nemen.
info[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Heilig leven”