Het autochtone drama

Jan Steen

Bijna twintig jaar lang zijn we murw gebeukt door media en politici: de multiculturele samenleving zou zijn mislukt en we zouden in een heus multicultureel drama leven. Dat mantra van de mislukte multiculturele samenleving heb ik nooit begrepen. Het is als zeggen dat de zon mislukt is. De multiculturele samenleving is er gewoon. Zoals elke andere, met wrijving, groepen die wel of juist niet met elkaar samengaan, dat is nu eenmaal wat je krijgt als je mensen bij elkaar zet, ook als ze dezelfde achtergrond delen, dus hoezo mislukt? We leven in een behoorlijk stabiel en zeer welvarend land en van mislukking kan alleen sprake zijn als je een vooropgezet ideaal hebt van hoe een samenleving zou moeten zijn.

En als je idee van succes inhoudt dat iedereen hetzelfde denkt, iedereen van hetzelfde houdt en iedereen lacht en weent om hetzelfde, dan is niet zozeer de samenleving als geheel mislukt, maar de eigen realiteitszin.

Maar al die jaren, terwijl iedereen met een niet autochtone achtergrond steeds schuld werd ingepeperd over die zogenaamde mislukking, voltrok zich op de achtergrond een andere tragedie die nu steeds zichtbaarder wordt: het autochone drama.

Neem acteur Gerard Cox die in de Volkskrant weeklaagt dat hij zijn Rotterdam niet meer herkent door al die niet-witte mensen. Na vijftig jaar van samenleven met grote groepen allochtonen zou je denken dat de ‘witte autochtoon’ nu toch wel enigszins gewend is aan de aanwezigheid van andere culturen. Generaties Nederlanders zijn inmiddels opgegroeid met de vanzelfsprekende aanwezigheid van gemeenschappen met andere culturele wortels, maar op de een of andere manier blijft de weerzin tegen de Ander. Sterker, die weerzin is groter en zichtbaarder dan ooit.

Ongezuiverde meningen
Minister Stef Blok komt er ronduit voor uit dat ‘de mens’ ‘genetisch’ de ander afwijst. Met zulke boude uitspraken zou je hopen dat iemand zich beperkt tot het spreken namens zichzelf. Maar toch, Blok en Cox zijn geen uitzonderingen, ze zijn de norm.

Werp maar eens een blik op de opiniepagina’s van kranten en sites en kijk eens wat mensen schrijven als ze zich veilig voelen op Twitter en Facebook. En nee, Twitter en Facebook zijn niet de echte wereld, maar je vindt er wel de echte, ongezuiverde meningen die je weerspiegeld ziet in verkiezingsuitslagen.

Een kleine greep: de autochtone Nederlander, ook wel liefkozend ‘bezorgde burger’ genoemd, is hartstochtelijk vóór gesloten grenzen, maar niet voor hemzelf. De Nederlander wil overal ter wereld kunnen wonen zonder obstakels en vooral ook zonder lange wachtrijen voor de douane. Hoe dat laatste te rijmen met dichte grenzen, blijft een mysterie. Diezelfde Nederlander is ook tegen diversiteit, zelfs wanneer hijzelf in het buitenland woont.

De autochtone Nederlander is voor de vrije meningsuiting. Die is zelfs heilig, zo is ons allemaal ad infinitum ingewreven de laatste decennia. Sommigen pleitten zelfs voor het recht op beledigen, maar er is een addertje: die onbeperkte vrije meningsuiting is er alleen voor de autochtone Nederlander. Zodra een imam daar gebruik van denkt te maken, wordt de wet speciaal voor hem aangepast zodat hij vervolgd kan worden en zodra een niet-wit persoon iets kritisch zegt, krijgt-ie te horen dat-ie maar op moet rotten.

De afgelopen jaren heeft de bezorgde, autochtone burger ons een inkijkje gegeven in zijn delirische geestelijke wereld: heimwee naar slavernij, fantasiën over het heropenen van de gaskamers en een bijna seksuele fascinatie voor geweld.

Verlegen nieuwkomers
Die bezorgde burger heet ook wel de piemelroeper: dreigt vrouwen met verkrachting als ze een ongewenste mening uiten, maar is tegelijk ook anti-islam vanwege het vermeend vrouwonvriendelijke karakter van die religie. Al zal de piemelroeper de islam nooit een religie noemen, maar een ideologie. Dat heeft hij zijn politieke roerganger horen zeggen en de mens is nu eenmaal een papegaai.

De autochtone Nederlander bemoeit zich graag met alles en iedereen: vrouwen mogen geen burkini dragen, maar topless mogen ze ook niet. Halal slachten moet verboden worden, maar de bio-industrie niet, want er moet wel goedkoop vlees op tafel. Houdt niet van moslims, maar gaat wel goedkoop op vakantie naar all-inclusives in Turkije en Egypte. Je moet van de autochtone Nederlander meedoen, maar niet te veel, netjes in de pas blijven lopen en geen praatjes krijgen over Zwarte Piet of een politieke carrière.

En dat is deel van het autochtone drama in een notedop: ‘buitenlands’ is alleen goed als je erop kunt kauwen en ervan kunt profiteren. De autochtone Nederlander wil alleen de lusten: lekker eten, goedkope krachten, betaalbare pedicure en zich daarna weer opsluiten in zijn eigen witte bubbel waar wit de superieure norm is.

Dit alles past in een groter geheel van wit, westers onbehagen. Het verklaart de brutale opkomst van extreem-rechts in Europa en Amerika: de witte man die gewend was aan zijn hegemonie voelt zich bedreigd door ‘bruintjes’ en vrouwen met hun feminisme, zie extremisten als Jordan Peterson en Steve Bannon, die laatste komt zelfs naar Europa om de witte handen ineen te slaan.

Waren Nederlanders met een andere culturele achtergrond vijftig jaar geleden nog verlegen nieuwkomers, nu zijn ze hier geworteld en is dit hun land. Moesten ze zich eerst tevreden stellen met minderwaardige baantjes, hun integratie (waar iedereen zo lang om vroeg!) is voltooid en ze draaien volwaardig mee, ondanks alle obstakels en racisme waar ze dagelijks mee te maken hebben.

Vooral dat laatste maakt het drama compleet: de witte Nederlander die maar niet meekomt met de veranderende wereld en die zomaar geconfronteerd wordt met mondige en succesvolle mensen met een kleurtje die zich op eigen kracht invechten en zich niet langer laten vertellen dat hun identiteit problematisch is.

info[at]aichaqandisha.nl