Julia Rose is de enige Nederlandse buikdanseres met een carrière in het Midden-Oosten. Ze is gespecialiseerd in de oriëntaalse dans en de Khalijie dansstijl. En het begon allemaal tijdens haar studie.
‘Ik zat op de kunstacademie. In het tweede jaar ben ik met buikdansen begonnen in Arnhem. Ik ben toen lessen gaan nemen en vrij snel gaan optreden. Ik bedacht ook zelf choreografieën en combinaties op popmuziek. Na een van mijn optredens zei mijn docente Letty Vos dat ik veel beter kon gaan dansen, maar dat heeft toen nog heel lang geduurd voordat ik ertoe besloot. Ik heb eerst nog een master schilderen gedaan in Groningen. Letty spoorde me aan te dansen, in plaats van een carrière te ambiëren in de beeldende kunst. Zij had zelf ook beeldende kunst gestudeerd en was wellicht gefrustreerd hierover. Het leven als beeldend kunstenaar kan zwaar zijn en je verdient vaak niet veel. Ik denk dat ze mij dit wilde besparen.’
In 2005 studeerde Julia af en begon ze in Nederland op te treden. Rond 2010 ging ze voor het eerst naar Egypte.
‘Ik ging naar Egypte om te kijken naar de shows van Dina. Ik heb toen ook lessen genomen en heb later meegedaan aan een festival, het Ahlan Wa Sahlan festival. Dat festival werd georganiseerd door een choreografe en de prijs was een danscontract in Egypte. Ik heb toen gewonnen, maar ik kreeg geen contract, omdat net rond die tijd de revolutie uitbrak.’
‘Ik heb daarna op shows gedanst en tijdens evenementen en in restaurants. Vervolgens ben ik naar Dubai gegaan en ben bij een boekingskantoor gekomen en nu ga ik het vierde jaar in van fulltime contracten.’
Vroeger waren de Egyptische danseressen de grote sterren, nu domineren buitenlandse danseressen het vak.
‘Mensen zijn vaak verbaasd als ik zeg dat ik als buitenlander daar dans, ze denken dat het bijzonder is, maar de meeste danseressen zijn buitenlands. Ik denk dat het voor de restaurants makkelijker is om met buitenlandse danseressen te werken; we hebben de dans goed bestudeerd hebben en een studie hebben gedaan. Veel van de danseressen hebben lichamelijke opvoeding gestudeerd of ze hebben net als ik een kunstachtergrond. In Arabische landen staat bovendien het dansen tegenwoordig niet heel hoog aangeschreven. Voor je beslist danseres te worden, moet je al in een penibele situatie zitten.’
Julia treedt in verschillende landen op waaronder de Emiraten, Tunesië en Bahrein.
‘Ik vind Tunesië het leukst. Het is een heel relaxt land en je hebt er de combinatie van glamour en het gewone leven. Soms krijg je een mooie vijfsterren kamer, room service, all included, je wordt door een taxi opgehaald, met madam aangesproken. En soms moet je een appartement delen, zelf je eten koken.’
Het buikdansen betekent dat Julia een tijdelijk leven leidt dat steeds verandert per contract. Net als ze ergens geaard is, moet ze alweer naar het volgende land.
‘Ik vind het heerlijk omdat ik zo geniet van het optreden en de muziek, en in Arabische landen word je er echt in ondergedompeld. Als je de taxi pakt, hoor je de muziek, in de supermarkt ook; je bent de hele tijd omringd met Arabische mensen, met de oorsprong van de muziek. Je doet dan ook niet een kunstje, het is meer een levensstijl. Je treedt elke dag op, minstens vijf keer per week, je hele dag is erop ingesteld, elke dag moet je je mooi maken en muziek uitkiezen. En ook als je eventjes de deur uitstapt, ben je de danseres. Je moet er wel altijd mooi uitzien.’
‘Ik ben daar vrolijker, omdat je de dagelijkse dingen niet hebt, je hele leven is ingevuld met datgene wat je het liefst doet. Als je danst en optreedt, staat de tijd stil. Je gaat op in de dans en de muziek. Dat is een fijne ervaring als je dat elke dag mag hebben. Ik hou gewoon heel veel van die muziek. Daar komen allerlei emoties vanzelf naar boven. Alsof ik als Arabische geboren ben. Ik begrijp de muziek en voel de instrumenten in mijn lijf.’
Na de Ramadan gaat Julia Rose naar Beiroet om daar te dansen. Aankomende zondag is Julia ze te gast bij De Nieuwe Wereld.
Voor wie niet kan wachten, hier vast een smakelijk voorproefje:
hassnae[at]aichaqandisha.nl