Als er één ding was waar ik als puber een pesthekel aan had was het als er op straat ‘Kijk niet zo chagrijnig!’ naar me werd geroepen. Daar werd ik dus pas echt chagrijnig van. Ik beklaagde me daar vaak over bij mijn moeder die me gelukkig heel goed begreep. ‘Toen ik jouw leeftijd had was het precies hetzelfde’ vertelde ze. Met een jengelende stem imiteerde ze ‘Lach eens even Annie’. Daarna stak ze met een vies gezicht haar tong uit.
Met dat gedwongen lachen, om anderen een plezier te doen heb ik nog steeds moeite. Als er reden is om te lachen dan lach ik. Anders niet. Het is ook een van de redenen waarom ik niet meer van die stomme selfies op social media zet. Vaak was ik uren bezig om mezelf enigszins presentabel op zo’n rotfoto te zetten. Omdat mijn armen te kort zijn zat de lens zo dicht bij mijn gezicht dat de gelijkenis met Mr. Ed niet ver weg was. Als ik dan ook nog eens gedwongen zou lachen was de ellende helemaal niet meer te overzien.
Een lach breekt de dag
Maar goed, na ieder kappersbezoek plaatste ik braaf een selfie en dan begon het gezeik. ‘Je mag best lachen’. ‘Van een glimlach is nog nooit iemand doodgegaan’. Na die opmerkingen kon ik echt niet meer lachen. Het kostte me vaak de grootste moeite er nog enigszins vriendelijk op te reageren. Eerst de frustratie om met mijn mini armen een fatsoenlijke foto te maken en dan moest ik daar blijkbaar ook bij (glim-)lachen.
Het meest frappante van dit alles vind ik dat dergelijk gezeur nooit onder foto’s van mannen staat. Een man kan een foto plaatsen waarop hij staat afgebeeld met een gezicht als een oorwurm en dan zijn de reacties lovend. ‘Je ziet er goed uit Piet!’ of ‘Mooie man’. Nooit staat er ‘Geef eens een glimlach cadeau’ of ‘Een lach breekt de dag’.
Gezanik
Terwijl ik aan het nadenken was over de gedwongen lach bedacht ik me ineens dat apen altijd lachen als ze bang zijn. Zou dat bij mensen ooit ook het geval zijn geweest? En wordt er daarom (vooral van vrouwen) verwacht dat er altijd gelachen moet worden? Omdat het iets ongevaarlijks heeft en het stiekem fijn is als iemand bang is. En dat lachen daarom iets geruststellends heeft. Ik zou het eens aan een bioloog moeten vragen.
Hoe dan ook lijkt het mij het beste als iedereen eens fijn ophoudt met het zeiken over het ontbreken van een lach. Als er iets te lachen valt zie je dat vanzelf wel. En de stugge volhouders wil ik hierbij adviseren hun gezanik vooral vaak en veel onder mannenfoto’s te plaatsen.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Lachen op commando”