Leunstoelfeministen

Osman Hamdi Bey

De rit van Caïro naar een van de buitensteden duurde ruim twee uur. Ik had een afspraak met schrijver Naima Robert die in die tijd in Egypte woonde. Ik was er voor opnames van Seks en de Zonde en wilde haar graag ontmoeten om te onderzoeken of ze een van onze geportretteerde vrouwen kon en wilde zijn.

Naima Robert heeft een Schotse vader en Zulu moeder en bekeerde zich in Engeland tot de islam voor ze met haar man mee verhuisde naar Egypte. En Naima was en is geniqabt. Toen ik aankwam bij haar huis, was ze er nog niet, maar ik werd door haar hulp binnengelaten en wachtte tot ze kwam.

Zodra ze binnen was, ging haar gezichts- en hoofdbedekking af. Ik werd warm onthaald en onvermijdelijk kwam het gesprek op de niqab. Waarom zou je onzichtbaar door het leven gaan en daarmee je eigen bestaansrecht ter discussie stellen? Waarom bedekken wat God zo liefdevol heeft geschapen? Waarom als vrouw voor deze positie kiezen? Hoe rijm je het met je feminisme?

Onder de sluier zat een beeldschone, charismatische vrouw, kalm en gedecideerd haalde ze al mijn bezwaren en argumenten onderuit. En terwijl ik daar zat, voelde ik me kleiner en steeds meer onbeduidend worden. Tegenover me zat een feministe, moest ik concluderen. Een vrouw die uit eigen beweging had gekozen voor een levensstijl die op mij dan wel onvrij overkwam, maar waar zij uit eigen beweging en overtuiging voor had gekozen en waar ze voldoening uit haalde.

Rangschikking
Voor mij stond emancipatie en feminisme juist voor de individuele vrijheid, voor het recht om een bikini te dragen, het recht op (seksuele) vrijheid zonder oordeel en uitsluiting, voor gelijkheid tussen man en vrouw. Maar wat betekent het recht op bloot als het anderen de bedekking ontzegt? Mijn strijd, mijn wensen verschilden van die van Robert, maar dat maakte haar positie niet minderwaardig. Wat betekent feminisme nog als je een rangschikking maakt onder vrouwen en voor hen wilt bepalen hoe zij uiting geven aan hun vrijheid?

Maar deze positie is hemeltergend dom, las ik op Twitter. Islamitische vrouwen die tegen het burkaverbod pleiten zijn leunstoelfeministen, las ik ook. Mona el Tahawy wordt regelmatig aangevallen, maar als ze een keer een standpunt verdedigt dat islamhatend Nederland goed vindt, is ze opeens een ‘echte feminist (een witte man die wel even bepaalt wie zich wel en niet feminist mag noemen) en wordt ze rond geparadeerd als een haan met Palmpasen. Zoals iedere ex-moslim, overigens.

Leunstoelfeministen. Iedere moslima is per definitie ervaringsdeskundige, daar is geen leunstoel in de verste verte te bekennen. Je groeit op in een omgeving vol verschillende krachten die je alle kanten op proberen te trekken, van conservatievelingen die over zonde en verderf preken, seculieren met zendingsdrang die je denken te bevrijden en anti-islam obsessievelingen die geen kans onbenut laten je te beschimpen.

Clit piercing
Moslimhaters zijn dol op vrije vrouwen, tot ze vrije vrouwen tegenkomen met een afwijkende mening. Dan hebben ze liever dat ze hun bek houden, want dat kan hun bloeddruk niet aan. En ze komen met drogredenen als zou je vóór de niqab zijn, wanneer je ageert tegen het verbod erop.

Ik ben net zo min voor de niqab als voor een clit-piercing. Beide gaan me geen ruk aan. Vroeger was het ideaal dat mensen individuele vrijheid moeten hebben binnen de kaders van de wet. Nu pleiten zogenaamde vrijheids-fetisjisten voor verboden op individuele uitingen, omdat zij het er niet mee eens zijn, omdat zij zich onprettig voelen of omdat zij er een bepaalde definitie aan geven.

Vrouwen in niqab isoleren zichzelf, las ik ook steeds. Grappig dan dat vrouwen die zich juist niet willen isoleren en in burkini willen mengen op het strand en in het zwembad ook geweerd worden. Je mag van een dominante groep alleen meedoen als je hun levensstijl omarmt en hun codes overneemt. Dat is geen vrijheid, dat is tirannie.

info[at]aichaqandisha.nl