foto’s © Aicha Qandisha
Het nieuws dat Ron Blaauw in het najaar met een Midden-Oosters restaurant komt, Nacarat, had ik helemaal gemist. Dat maakt nieuwsgierig. In zijn Gastrobar heb ik misschien wel het lekkerste dessert van dit jaar gegeten en zijn Gastrobar Indonesia is een geweldig restaurant met zowel traditioneel Indonesische gerechten als fantastische moderne interpretaties van die keuken.
Dus als hij met een Midden-Oosters restaurant komt, zal het vast goed zijn, daarover geen twijfel. Maar wat ik zo jammer vindt aan het persbericht is dit: ‘De gerechten zijn geïnspireerd op de keuken van het Midden-Oosten. Als lunch serveren wij lichtere gerechten; een mooi glas wijn en oesters of Libanees brood met heerlijke humus. Bij het diner moet men denken aan fine dining in een Tel Aviv-achtige stijl.’
Rijkdom
Die beperkte blik op het Midden-Oosten, daar word ik zo langzamerhand moedeloos en verdrietig van. Alsof het alleen maar bestaat uit Libanon en Israël en die keuken niet veel meer omvat dan de inmiddels overbekende en alomtegenwoordige houmous en de mierzoete met kleurstoffen bewerkte nep-baklava van de bakkers hier en je voor het meer verfijnde eten alleen in Israël terecht kunt. Kom op, mensen! Er is een rijkdom aan geuren, kleuren en smaken te ontdekken in die regio, maar ook daarbuiten. Denk aan de Khaliej, vergeet de Maghreb niet. Alleen al de verschillende soorten brood zijn een bron van levensgeluk.
Het lijkt een vloek of misschien is het onwetendheid of onwil, maar die onbereidheid verder te kijken dan de houmous-neus lang is, is zo ontzettend jammer en armoedig. De Midden-Oosterse keuken is ontzettend rijk en kent vele gedaantes. Er wordt geëxperimenteerd met traditionele recepten, er worden nieuwe bedacht met lokale ingrediënten geïnspireerd op oude smaken en technieken, maar ook met nieuwe technieken en exotische producten. Er is een wereld aan lekkers te ontdekken, maar dan moet je het wel willen zien en proeven, dan moet die tunnel waardoor je kijkt eindelijk eens opengebroken worden.
Verrukkelijk ontwikkeld
Hetzelfde geldt voor de Magrebijnse keuken. Neem Marokko met haar verfijnde smaken: het gaat altijd over de couscous, harira en msemen die voor het gemak als Marokkaanse pannenkoeken worden omschreven -wat ze niet zijn. In elk programma gaan makers weer op zoek naar hetzelfde, maar ondertussen is ook die keuken zo uitgebreid, verrukkelijk ontwikkeld en invloedrijk in de rest van de regio, maar de aandacht blijft steken op de bekende weg en gerechten -die, mits goed gemaakt, fantastisch zijn, absoluut, maar er is meer. Zoveel meer.
Maar goed, het is nog geen najaar, wie weet heeft Ron Blaauw tegen die tijd nog wat andere locaties in het Midden-Oosten bezocht en bijzondere gerechten geproefd. Als het zover is, zullen we zeker Nacarat proberen.
info[at]aichaqandisha.nl