Wie misantroop wil worden, kan het beste een Twitter of Facebook account openen. Binnen de kortste keren word je er overspoeld door betweters, bemoeizuchtige werklozen, in CAPSLOCK!!1! tikkende idioten, aluhoedjes, megalomanen, fantasten, opdringerige psychiatriepatiënten, en mensen die je simpelweg niet snapt. Ze gebruiken dezelfde taal, hun zinnen zijn opgesteld uit woorden die je stuk voor stuk kent en begrijpt, maar waar ze op slaan, wat ze betekenen, geen fláuw idee.
Soms zit ik dan naar zo’n tweet te kijken met lichte verbijstering die steeds groter wordt. Wat de fúck zou die gozer nou bedoelen? Meestal wil ik het niet eens weten. Ik vraag het in ieder geval nooit meer, voor je het weet zit er iemand op zijn denkbeeldige divan en krijg je een oneindige rits aan onbegrijpelijke tweets.
Online koninkrijkjes
Dat zijn ook de sociale media: mensen die er hun persoonlijke ellende breed uitmeten in de hoop op publiek medeleven. Ik krijg altijd een ongemakkelijk gevoel als mensen een overleden dierbare ‘trending‘ willen maken. Of vragen om een filmpje van de overledene ‘viral’ te laten gaan. Trending op Twitter als levensdoel of hoogst haalbare. Ik vind het wat sneu. Vroeger wilden mensen op de televisie, nu willen ze trending topic worden of viral gaan.
Wat is er mis met stil verlies en intieme emotieverwerking? Niets natuurlijk, maar met de democratisering van de media, wat het internet natuurlijk heeft gebracht en dat is een heel groot pré, zijn er bij nogal wat mensen steekjes losgekomen. Ze wanen zich heer en meester in hun eigen, online koninkrijkje en (vermeende) macht brengt, vaak niet alleen corruptie, maar ook waanideeën en gekte voort.
Ga maar na: opeens kun je via Twitter zomaar politici en bekende mensen van televisie direct aanspreken en als het een beetje meezit, reageren ze ook nog. Je kunt je eigen mening in een blogje verwerken en misschien wordt het wel gelezen, want het is wel jouw mening, hè! En voor je het weet duwen ze overal die mening in je gezicht. Rijden ze tegen je op. Vallen ze je lastig en zijn ze, zonder dat je er erg in hebt, opeens al jaren bezig met je, omdat je hen een keer negeerde of omdat je hen, de zonde der zondes!, tegensprak of zelfs de oren waste.
Pleefiguur
Ieder online koninkrijkje heeft zo haar eigen ijdele ego’s: sommigen kunnen goed met tegenspraak omgaan, anderen raken in een diepe, diepe depressie waar je vervolgens live getuige van mag zijn. Reageren helpt niet, negeren helpt niet en blocken evenmin.
Wat je dan nog rest is toezien hoe iemand publiekelijk en luid een pleefiguur van zichzelf maakt -als ze niet anoniem zijn uiteraard, wat het gros is.
Dat zijn de meest fascinerende: anonieme idioten die je van raad en daad gaan voorzien en die jou wel eens gaan vertellen wat je wel en niet moet doen. Wie bén jij, denk ik dan altijd? En nog beter zijn de anonieme trollen die jou lafheid verwijten terwijl zij achter een infantiel masker blijven. Ze veroorloven zich van alles met je, maar wel vanachter hun mombakkes, zodat zij veilig blijven. Dat is het laagste soort.
Zendtijd
Dat is ook de ziekste soort: ze geven altijd als reden voor hun anonimiteit ‘hun veiligheid’. Alsof er ook maar een ziel op aarde is die geïnteresseerd is in wat zij te zeggen hebben of de moeite zou nemen daar kennis van te nemen. De eigen ‘veiligheid’ opvoeren als teken van je belangrijkheid.
Volstrekt onbekende, onbetekenende holle vaten die zich een Rushdie wanen. Te hilarisch. Het is dat ze zo laf zijn en alleen online hun faeces achterlaten, anders zouden ze ook wel zendtijd opeisen.
Als mensen me vertellen dat ze niet op Twitter zitten, geef ik hun altijd gelijk en dring er bij hen op aan dat vooral zo te houden.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Misantrope media”