Hoewel mijn moeder een sobere kokkin was kon ze enorm uitpakken met toetjes en taarten. Ze bakte heerlijke cakes, appeltaarten en (haar specialiteit) Linzertorte. Op bijzondere dagen maakte ze heerlijke nagerechten. Zo was er een heel speciale müeslivariant, waar ze eindeloos mee bezig was, met geweekte havermout en fruit, hazelnoten en yoghurt. Het meest bijzonder was de rumpudding, een cholesterolbom met in rum geweekte lange vingers, liters slagroom en (volgens mij) honderden eieren. Die werd alleen geserveerd op feestdagen.
Was het altijd al knokken in de keuken wie de schaal met cakedeeg mocht uitlikken (of nog beter: de gardes mocht aflikken), als er rumpudding werd gemaakt brak er een complete oorlog uit. Er waren kleine restjes rum die (stiekem) opgedronken konden worden, lange vingers, een kom waar de slagroom in geklopt was die uitgelikt kon worden. Mijn broer W. en ik hielden nauwkeurig bij wie de laatste keer wat had gehad. Dat klopte nooit natuurlijk. We vonden altijd van onszelf dat we er bekaaid afkwamen. Dan moest mijn moeder bemiddelen. Soms bleven we toch bekvechten. Tot ze er genoeg van kreeg en ons met een ‘donder op!’ de keuken uitstuurde. Dan dropen we af om na een kwartier met hangende pootjes en zachte, beleefde stemmen te vragen of we toch nog, alsjeblieft… Enzovoorts.
Amerikaans dieet
In latere jaren maakte mijn moeder het nog maar heel weinig omdat mijn vader hartproblemen had en ze hem als een Cerberus beschermde tegen alle voedsel dat slecht en vet was. Ze volgden samen van tijd tot tijd een Amerikaans dieet, speciaal voor hartpatiënten, en waren soms zo mager dat ik ze bezorgd vroeg de sleutelgaten af te dichten omdat ze anders naar buiten zouden waaien.
De rumpudding werd een obsessie voor me. Ik schepte er over op tegen vrienden en geliefden. Steeds nam ik me voor haar het recept van de rumpudding te vragen. Die ene keer dat ik het haar vroeg en ze alvast pen en papier had klaargelegd om het voor me op te schrijven kregen we ruzie om iets onbenulligs. Ik verliet met slaande deuren mijn ouderlijk huis en daarna vergat ik het steeds weer te vragen of dacht er te laat aan. ‘De volgende keer ga ik haar het recept vragen’ dacht ik dan.
Allerlekkerste nagerecht
Inmiddels is mijn moeder al zeven jaar dood en het recept heb ik natuurlijk niet. Alles gaat sneller voorbij dan je vanuit een bijna kinderlijke naïviteit verwacht. Die rumpudding staat natuurlijk symbool voor zoveel dingen die ik mijn moeder nog had willen vragen. En het is een herinnering aan de jaren dat het gezin nog compleet was.
Als mijn moeder nog geleefd had zou ze binnenkort 96 jaar oud geworden zijn. Uiteraard had de rumpudding dan op het menu gestaan (tenzij ze weer met haar Amerikaanse dieet bezig was geweest). Ik zal er vast nog wel eens over opscheppen in gezelschap dat het allerlekkerste nagerecht was dat ik ooit gegeten heb. En ik zal ook vast nog wel eens hongerig en kwijlend wakker worden omdat ik erover gedroomd heb. Misschien moet ik die pudding maar eens definitief opbergen in de grote doos met herinneringen.
rebecca[at]aichaqandisha.nl