Voor we volgende week terug gaan blikken en het beste kookboek, beste restaurant en chefkok kiezen, wil ik stilstaan bij het sluiten van restaurant Solo van chefkok Mohamed el Harouchi.
Ik denk niet dat ik overdrijf als ik stel dat Mo de Nederlandse restaurantwereld revolutionaliseerde met zijn Franse keuken met Marokkaanse invloeden. Een van zijn beste gerechten waar ik nog vaak aan denk was couscous met kreeft. Een verrukkelijk gerecht dat de twee werelden, de Franse en Marokkaanse, in perfecte harmonie samenbracht.
Fantastisch maal
Maar Mo was natuurlijk meer dan alleen de couscous met kreeft, ik noem zijn salade Solo, zijn geweldige tong met truffel. Hij speelde graag met zoet en hartig en traditioneel en vernieuwend. Zijn gasten maakten er kennis met de combinatie van lamsvlees met zoete abrikozen, troffen kleine stukken msemen in een op en top strak Frans gerecht en proefden er langoustine met witte chocolade.
Het hoogtepunt was voor mij toch wel zijn Marokko-week in 2011. Een fantastisch maal met vijf of zes gangen Marokkaanse gerechten op de Franse wijze bereid. Niet eerder had ik de traditionele Marokkaanse smaken op deze manier geproefd. Onvergetelijk indrukwekkend.
Vrijgevigheid
Naast een voortreffelijk kok, was, is moet ik zeggen, Mo ook een geweldig gastheer. Altijd als we kwamen eten, liep hij met zijn gulle lach op ons af om ons te groeten en in de watten te leggen. Zijn vrijgevigheid kende geen grenzen. Ik heb zelfs eens gedreigd dat ik niet meer zou komen als hij ons weer in verlegenheid bracht. Natuurlijk waardeerden we zijn warme gastvrijheid, maar een ondernemer moet ook omzet maken. Maar Mo was geen ondernemer: hij was een bevlogen kok met liefde voor eten en zijn gasten en dat liet hij keer op keer zien.
Een van de leukste dingen die ik met hem heb mogen doen, was teksten schrijven voor zijn prachtige kookboek.
Er waren plannen voor een nieuw boek, maar toen kwam die noodlottige avond eind 2011 dat Mo een zwaar auto-ongeluk had. De artsen in het eerste ziekenhuis waar hij lag, hadden hem opgegeven. Ik ging naar het ziekenhuis om afscheid te nemen. Omringd door vrienden en familie lag hij daar. In coma.
Ik kon me niet voorstellen dat hij niet zou ontwaken. Het was alsof hij sliep. Gelukkig werd hij overgeplaatst naar het Erasmus in Rotterdam waar hij betere zorg kreeg en al snel uit zijn coma ontwaakte.
Onuitwisbaar
Vervolgens begon de langzame weg naar herstel. Dat herstel zette echter niet door en nu verblijft hij in een verpleeghuis. Overgeleverd aan de zorg van het personeel. Het snijdt door de ziel hem zo aan te treffen. Het voelt bovendien als een oneerlijke inbreuk op zijn privacy hem zo kwetsbaar en verlaten te zien.
Ik heb altijd de hoop gehad dat met de juiste begeleiding en therapie hij er wel bovenop zou komen. Maar de belangrijkste basis daarvoor, de zorg en liefde van dierbaren en naasten, bleef achterwege.
Ik heb hier nooit over willen schrijven. Ik heb ook nu weer lang geaarzeld, maar drie jaar na het ongeluk en met de sluiting van Solo heeft Mo recht op erkenning, recht op de liefde en hulp die hij zo verdient. Het steekt dat de mensen die zijn vrienden waren toen hij succesvol was en die van hem profiteerden, hem nu in de steek hebben gelaten. Ik blijf tegen beter weten hopen op een mecenas die hem de zorg biedt die hij nodig heeft.
Lieve, lieve Mo, we komen niet vaak, maar je bent in ons hart en onze gedachten. Wat jij ons hebt gegeven, is onuitwisbaar.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Mohamed El Harouchi”