Onhandige lompe boer

Mijn tweede naam begint met de verkeerde letter. Dat had namelijk de O moeten zijn. Van Onhandig. Want dat ben ik.

Die onhandigheid openbaarde zich in volle glorie tijdens mijn puberteit. Ik reed regelmatig met mijn fietsband de tramrails in en werd een expert in de vrije val. Op school speelde ik mee in een toneelstuk en ging zo op in mijn rol dat ik gedachteloos tot aan de rand van het podium liep. Mijn medespelers hielden hun adem in. Ik speelde gepassioneerd verder en deed nog 1 stap. Die bleek fataal. Met een klap kwam ik vlak voor het publiek terecht.

Fuck you gezicht
Mijn broer regisseerde The Glass Menagerie met een Engelse cast. Ik vond het prachtig en ging helemaal in het stuk op. ‘Look! Look at all the beautiful lights’ zei één van de acteurs en wees. Ik volgde volkomen bedwelmd de lichten langs het plafond en donderde vervolgens met stoel en al achterover. Ook bleef ik eens met mijn hak in mijn jurk hangen terwijl ik de trap afliep in het Concertgebouw… Jullie raden het al: ik stortte met veel geraas naar beneden.

Als er vroeger wel eens naar me gefloten werd en ik met mijn ‘Fuck you’ gezicht door wilde lopen zwikte ik natuurlijk altijd op mijn hakken. Eens, toen ik mijn hond aan het uitlaten was, werd ik nageroepen door 2 mannen die aan het werk waren in een kuil. Ik zette mijn ‘Fuck you’ gezicht op. Mijn hond had echter andere plannen. Hij keek naar de berg zand en dacht ‘Hee. Dat is een fantastische plek om te schijten’. Gehurkt legde hij een dampende bolus neer. In onvervalst plat Haags werden we allebei uitgescholden.

Onhandige moves
Het allerergste dat mij ooit overkwam was tijdens een sollicitatiegesprek. Er werd beschaafd gekeuveld over wat ik allemaal kon en hoe ik dacht de vacature in te gaan vullen. Er werd thee geserveerd. Net toen ik een slok thee nam werd er weer een vraag gesteld. Ik slikte de thee razendsnel door en voelde meteen een geborrel in mijn slokdarm. Toen ik mijn mond opende om antwoord te kunnen geven kwam er alleen een langgerekte boer uit.

Onhandige moves waren sowieso mijn specialiteit tijdens sollicitatiegesprekken. Ooit solliciteerde ik bij C&A als omroepster (‘Mevrouw Jansen naar Kassa A alstubieft’). Ik heb keurig leren spreken dus dat was geen probleem. Alles was bijna in kannen en kruiken tot ik met mijn stomme kop enthousiast riep ‘Leuk! Dan kan ik ook allemaal rare dingen gaan omroepen!’

Tijdens een ander sollicitatiegesprek, toen mij gevraagd werd mezelf te omschrijven zei ik naar waarheid dat ik best aardig was maar dat ik ook wel eens een handgranaat kon zijn waar de pin al uitgetrokken was. Overbodig te zeggen dat ik heel vaak brieven terugkreeg met ‘Tot ons leedwezen moeten wij u mededelen dat…’.

Anaïs Nin
En het gaat maar door. Heb ik een belangrijke afspraak dan verschijnt er een ladder in mijn kous waar een glazenwasser wel mee uit de voeten zou kunnen. Of ik heb lippenstift op mijn tanden. Of een struik peterselie tússen mijn tanden. Of ik struikel in een café en sleur een ober met een vol dienblad mee in mijn val.

Ik ben een vrouw van 1.52m waar een onhandige lompe boer in opgesloten zit. Het is niet anders. Ik heb me er maar bij neergelegd en hou me vast aan het motto van Anaïs Nin: ‘Life is known only to those who suffer, lose, endure adversity and stumble from defeat to defeat’. Dat is tenminste iets.

rebecca[at]aichaqandisha.nl