Henry Fuseli
Natuurlijk wil ik een jonge, beginnende journaliste graag helpen als ze me benadert voor informatie. Ik ben de beroerdste niet, nietwaar? Dus toen Sterre Lindhout belde naar aanleiding van mijn bericht over Veena Malik, heb ik haar te woord gestaan, ik heb haar gewezen op de links in mijn artikel die leiden naar meer informatie en ik heb haar verteld wat Malik mij had verteld.
Lindhout wilde ook Veena’s nummer. Zo wonderlijk is dat altijd, van die mensen die eventjes een nummer willen. Ze hebben geen flauw idee hoeveel werk en tijd er in zit om iemand op te sporen, benaderen en vervolgens diens vertrouwen te winnen en behouden. En dat komt dan aankloppen of je even al dat werk overdraagt zodat ze er goede sier mee kunnen maken.
Weinig ethisch
Maar goed, dat zo’n wicht het vervolgens verdomt Aicha Qandisha als bron voor haar eigen bericht te vermelden en het óók nog klaarspeelt mij niet te noemen als maker van de televisieserie Seks en de Zonde, waarvan ze bovendien de titel verkeerd overschrijft ook nog, dat vind ik dan eigenlijk best ondankbaar en onbeschoft.
Maar het was Sterre nog niet stuitend genoeg allemaal. Toen ik over haar weinig ethische gedrag klaagde op Twitter, kreeg ik een mail van haar waarin ze niet alleen toegaf het nieuws van mij te hebben, maar me ook nog eens de les las. Nee, echt!
Misplaatste arrogantie
Dat moeten jullie flikken bij een EenVandaag, Sterre Lindhout en Volkskrant, of bij een ander groot medium. Natuurlijk, Aicha Qandisha is een klein blog en daar walsen jullie overheen. Maar klein of niet: als wij nieuws maken, doen we dat op eigen kracht. En als je niet het fatsoen kunt opbrengen aan bronvermelding te doen, moet je ons niet lastigvallen. Doe zelf het voorwerk maar.
Die misplaatste en misselijkmakende arrogantie van de oude, logge media en in hun voetsporen die redacteurtjes die serieus denken dat ze journalist zijn als ze een nieuwsbericht over mogen tikken.
Onverzadigbaar monster
Dezelfde Volkskrant die stennis maakt als een van hun opiniestukken elders verschijnt, maar die zich als een onverzadigbaar monster voedt met het werk van kleine lieden die zij zo minacht. Nou, die minachting is geheel wederzijds.
Dat haalt hun neus op voor mensen zoals ik en sites als deze. Ze voelen zich beter, ‘fatsoenlijker’, maar wij jatten niet, wij noemen onze bronnen, wij werken uit overtuiging. En we onderscheiden ons niet ten koste van anderen.
Bah.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Onverzadigbaar monster”