foto’s: © Annelies Verhelst
Ik was 16, de favoriete schrijver van de jongen op wie ik verliefd was heette Gabriel García Márquez, dus toog ik linea recta naar de plaatselijke bibliotheek, waar ik niet goed wist of García een tweede voornaam of een eerste achternaam was, en tevergeefs onder de M begon te zoeken. Die verliefdheid verdween al snel, Gabriel bleef voor altijd. Honderd jaar eenzaamheid werd mijn eerste kennismaking met een land zo sprookjesachtig dat ik zeker wist dat het niet echt kon bestaan. Mijn lievelingszin uit het boek schreef ik over. Het steeds geler wordende papier hing terwijl ik in de twee jaar die volgden al zijn boeken verslond, aan de muur van mijn slaapkamer:
“In dit Macondo, dat zelfs door de vogels was vergeten en waar stof en hitte zo hardnekkig waren geworden dat het ademhalen moeite kostte, en in een huis, waar slapen nauwelijks mogelijk was door het lawaai van de rode mieren en waar de wereld was buitengesloten door de eenzaamheid en de liefde en de eenzaamheid van de liefde, waren Aureliano en Amaranta Úrsula de enige gelukkige wezens en zelfs de gelukkigste wezens van de hele aarde.”
Meer dan een decennium later ontdek ik dat het land van de sprookjes wel degelijk bestaat, wanneer ik voet aan land zet in het betoverende Colombia.
Dolverliefde Fernanda
Het noordelijke deel van het land, de Caribische kust, dat is het Colombia van Gabo, zoals ze de grote meester hier liefkozend noemen. Langs de kust vind je koloniaal aandoende steden zoals Cartagena, Barranquilla en Santa Marta, waarin je zonder veel moeite de karakters uit Marquez’ werk kunt plaatsen.
De oude man die zoveel avonden naar het bordeel sjokt dat hij tot klant van het jaar wordt uitgeroepen, de in het geheim dolverliefde Fernanda en Florentino (die van in de tijden van Cholera), of de kolonel die nooit post krijgt.
Het stof dat alles bedekt zolang het niet regent
Geen brievenbus
Saillant detail over dat nooit post krijgen trouwens, na twee weken rondreizen begint het me op te vallen dat geen enkel huis hier een brievenbus heeft. Traditiegetrouw een ansichtkaart naar het thuisfront sturen blijkt een ware crime, zowel kaarten, postzegels, als een postkantoor zijn nauwelijks te vinden.
De rode mieren uit Honderd Jaar Eenzaamheid
Mijn in hoofdstad Bogota residerende vriend bevestigt me dat Colombianen amper aan post doen. Als er al een keer een brief bezorgd wordt, wordt die simpelweg persoonlijk afgegeven.
Macondo bestaat natuurlijk niet echt, maar onwillekeurig blijf ik zoekend om me heen kijken. Vinden doe ik het niet, maar ik blijf met het gevoel rondlopen dat ik na iedere bocht zomaar midden in mijn 16-jarige gepersonaliseerde Márquez-wereld kan belanden.
