foto’s © Aicha Qandisha
Vroeger ging ik minstens een keer per jaar alleen naar Parijs. ’s Ochtends vroeg met de Thalys heen, winkelen, lunchen en dan aan het eind van de dag, als het een beetje meezat, bepakt en bezakt terug met de avondtrein.
De laatste paar jaar was het erbij in geschoten, maar eerder dit jaar toog ik weer alleen naar Parijs voor twee daagjes. Ik miste de stad. De afgelopen jaren domineerde Londen mijn agenda, maar Parijs en mijn oude traditie lonkten weer.
Parijs vervult me met een gevoel van overdaad. Dat begint al met de werkelijk spectaculaire architectuur die een en al grootsheid uitstraalt. Die enorme gebouwen die honderden jaren waken over de stad en zoveel geschiedenis in zich dragen. Loop op de Place de la Concorde, kijk om je heen en je wordt overweldigd door de grootsheid. Overdonderende monumenten waar de geesten van weleer rond lijken te spoken, weidse uitzichten en de niet te missen Seine die de twee oevers van elkaar scheidt.
Grootsheid en intimiteit
Dit deel is het Parijs van Napoleon: megalomaan, bijna intimiderend trots. Niet te missen, niet te onderschatten en zeker niet te negeren. Een architectuur en infrastructuur die elke dag herinneren aan een ontzagwekkend verleden waar nog altijd inspiratie en trots uit wordt geput.
Steek de brug over naar de Rive Gauche en je komt in rustiger wijken met meer ingetogen architectuur, meanderende straatjes en buurtjes die soms zelfs dorps aan doen. Ruik de geur van versgebakken brood, loop langs de verleidelijke boetieks en snuffel rond in authentieke boekwinkels.
Dit is ook Parijs, de geschiedenis nooit ver weg, maar de uitstraling wat vriendelijker, het tempo minder gejaagd en gehaast.
Het is die mengeling, van overrompeling en kleine charme, van grootsheid en intimiteit, van historie en moderniteit en gejaagdheid en rust die van Parijs zo’n bijzondere stad maken waar ik iedere keer weer voor val en nooit genoeg van krijg. Ik kan uren door de stad lopen en geen moment dat gevoel van opwinding verliezen.
Onweerstaanbare uitstraling
Door Londen, Barcelona en Tokio, had ik de Parijse restaurants wat verwaarloosd, maar de laatste keer at ik er bij de geweldigste restaurants, en sindsdien is mijn lijst met te bezoeken restaurants weer onhaalbaar lang. Want ook dat is Parijs: een gastronomische traditie met een onweerstaanbare uitstraling. Een stad van hedonisme en onbetaalbare decadentie, maar ook de lekkerste crèpes en de geur van gebrande kastanjes.
Ik was zeventien toen ik voor het eerst alleen naar Parijs ging en dit jaar realiseerde ik me pas dat Parijs eigenlijk meteen bezit van je neemt, zich in je hart nestelt en zich als een eerste liefde niet laat verjagen. Natuurlijk, ik heb veel andere steden ontdekt waar ik graag heen ga, maar Parijs is, net als Londen, een gevoel. Van vertrouwdheid, van geborgenheid in een tijd van verlies. Er zijn, brengt voor heel even vervlogen jaren terug en roept diep gekoesterde herinneringen op.
In januari ging ik weer eens alleen naar Parijs, nam de stad in elke vezel op en sindsdien is het verlangen ernaar niet te stillen.
info[at]aichaqandisha.nl