foto © Helga Walop
Aan de Linneauskade jogde een dertiger voorbij met drie aangelijnde bullterriërs. Ik vroeg me af hoe graag honden hardrennen en hoopte dat de vrouw af en toe zou stoppen om een losgeraakte veter te strikken. Voor het terras van Oostpoortje stond een kruimelig echtpaar stil.
‘Veel kinderen,’ verzuchtte de man en keek naar de kleurtafel met pannekoekkleverige peuters.
Ik had zin in Japans en na het uitstekende After the storm (film van Hirokazu) en Sneeuwland (roman van Kawabata) waarin ik wekenlang afdaalde, werd het tijd voor iets tastbaars.
Bij de Japanner op de Oranje-Vrijstaatkade koos ik voor de miso siro (sojabonensoep met o.a. zeewier en tofu) en de uramaki (sushirolletjes met zoetzure kalebasschijfjes, komkommer, rettich en sesam). Het kloten met de stokjes liet ik achterwege, dat heb ik nooit geleerd.
In de middag sloeg de kapster mij de mantel om. Bij de salon in Oostpoort ben je voor wassen, knippen en drogen al klaar voor 17,50. Maar wat kun je van een kapperketen verwachten? Ik toonde hoopvol een kapsel van Sharon Stone op mijn smartphone.
De knipster vertelde niet veel. Ja dat ze de salon leidde en hoe vaak er cursussen waren per maand. Zelfstandig een zaak beginnen leek haar niets, nee het was wel makkelijk zo, je kon nog eens wisselen van filiaal. Terwijl ik zag dat ze aan beide slapen teveel haar wegsneed opperde ik of ze ook in de buurt woonde? Ze had een bovenwoning aan de Vrijheidslaan. De vraag of ze die gekocht had of huurde had ik nooit mogen stellen. Het gesprek klapte dicht als een koekblik en ik bleef achter met een van de truttige kopjes uit het grote kapselboek.
2 Reacties op “Post uit… Oost”