‘Als je geen zin hebt moet je maar zin maken’. Dit is wel de meest irritante zin uit mijn kindertijd waar helaas een kern van waarheid in schuilt. En vandaar dus ook irritant.
Niet dat het me aan zin ontbrak want ik ben dol op schrijven. Ik kon alleen geen onderwerpen bedenken voor een stuk op Aicha Qandisha. Of dan had ik een onderwerp en was iemand me net voor. Of ik schreef iets en dan vond ik het bij herlezing ineens niet goed genoeg. Uiteindelijk veranderde ik zoveel dat het me deed denken aan de tekeningen die ik als kind maakte: ik zette net één streepje teveel waardoor de hele tekening verpest was.
Daarnaast had ik een nieuwe computer gekocht die gemaakt was in de hel. Het kreng liep voortdurend vast en na de laatste Windows update stak hij een middelvinger naar me op. You’re on your own bitch. En toonde me een zwart scherm. Een paar keer reisde hij op en neer tussen mijn huis en de reparateur maar de problemen bleven. Uiteindelijk mocht ik een nieuwe uitzoeken.
Rode bal op mijn neus
Ik kuste de nieuwe laptop en begon vol geestdrift opnieuw aan mijn manuscript. Want dat wil ik zo graag afmaken. Of ik er vervolgens mee naar een uitgever durf te gaan is een ander verhaal. Ik schreef en schreef. En raakte vervolgens verstrikt in mijn gedachten, herinneringen en dagdromen. Omdat ik ondertussen ook krom liep van de schuldgevoelens tegenover Hassnae schreef ik, naar aanleiding van mijn manuscript, snel twee stukken over een vakantie van veertig jaar geleden.
Vervolgens werd ik het eerste Nederlandse griepslachtoffer. Na een week durfde ik weer voorzichtig naar buiten. Voorzichtig omdat ik bang ben dat vanwege het geluid dat ik produceer bij het hoesten iemand een rode bal op mijn neus legt en ik dat met slappe handen voor mezelf moet klappen. Juist ja, een zeehond dus.
Maar… Ik heb er weer zin in. Er zitten weer onderwerpen in mijn hoofd. Mijn aanval van gierende onzekerheid is over. Ik ga weer stukjes schrijven. Over mode, kunst, politiek en maatschappelijke onderwerpen. En ondertussen werk ik hard verder aan mijn manuscript. Deze biecht is in ieder geval de eerste aanzet. I’m back.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Rebecca heeft er weer zin an”