We hadden het over romantiek, een vriendin en ik. Of we romantisch waren. Van mezelf denk ik altijd dat ik het totaal niet ben. Van romantische dingen word ik zwaar ongeduldig. Ik wil geen cadeautjes, rozen of een man die een serenade onder mijn balkon komt geven. Dan haak ik af. Ook van die zogenaamd ‘leuke’ romantische films waarin Hugh Grant een ongelooflijke kneus speelt maar er vervolgens wel met de mooiste dame vandoor gaat. Al in de eerste twee minuten begin ik te knikkebollen. Totaal niet aan mij besteed dus.
Terwijl ik door ratelde zei mijn vriendin ineens Pane e Tulipane. ‘Ja ‘ zei ik ‘wat is daarmee?’ ‘Dat is ook een romantische film en daar was je helemaal weg van. En Bruno Ganz speelt daar een kneus in’. Ze keek me een beetje vals aan. Even viel ik stil want ze had gelijk. Voor de zoveelste keer was ik destijds verliefd geworden op Bruno Ganz die in Pane e Tulipane een pizzabakker met een kapotte oven speelt. Iemand die om de haverklap een zelfmoordpoging doet die mislukt. En dat met die melancholieke ogen.
Droevig randje
Een beetje betrapt voelde ik me wel, want ze had gelijk: diep in mij zit een romantica verborgen. Het is alleen niet de doorsnee romantiek waar ik voor val (al moet ik eerlijk toegeven dat ik tranen met tuiten heb gehuild tijdens een voorstelling van de opera La Bohème van Puccini). Voor mij moet het romantiek zijn met een zwart randje of het moet opzwepend zijn met een zweempje gekte. Geen violen, geen bloemen. Een happy end is voor mij ook niet noodzakelijk.
Toen ik naar huis liep dacht ik aan alle momenten in mijn leven dat ik me verstopte voor de buitenwereld en me verborg in mijn eigen romantische denkbeelden. Met Russische literatuur, mooie muziek en treurige films. Dat ik even kon doen alsof er niemand bestond. Die plek waar niemand bij kon en helemaal van mij was.
Een plek waar ik de laatste tijd ook weer veel te vinden ben. Als het me teveel wordt om de complete idiotie in de samenleving te zien. Waar ik me kan afsluiten van haat en intolerantie. Uiteindelijk moet ik dus toegeven dat ik wel degelijk van romantiek houd. Zij het altijd met een droevig randje.
rebecca[at]aichaqandisha.nl