Het was (of beter: is) het gebrek aan lengte waardoor er een wirwar aan gedachten door mijn hoofd dwarrelden. Kort geleden werd ik er weer met mijn neus bovenop geduwd tijdens een concert van PIL in Paradiso. De eerste 20 minuten keek ik alleen maar tegen een rij achterwerken aan. In de verte zag ik af en toe de hand van John Lydon op en neer gaan. Op zich lollig, maar ik wilde toch graag iets meer zien.
Manmoedig wurmde ik me door de massa die me steeds welwillend naar voren duwden. ‘Ga maar hoor mevrouw’ zei een jongen van begin twintig vertederd omdat ik amper tot zijn knieën reikte. Mevrouw is nou niet direct iets dat je graag hoort als je naar een concert gaat van een punk icoon. Maar zo staan de zaken er tegenwoordig nu eenmaal voor. Het zorgde ervoor dat ik uiteindelijk helemaal naar voren kon lopen en kijken naar John Lydon (a.k.a. Johnny Rotten) met inmiddels een bierbuik en een leesbril.
Vingers in hun oren
Een jaar of zestien geleden zorgde mijn gebrek aan lengte er in datzelfde Paradiso voor dat ik de enige van onze vrienden was die niet met een ernstige gehoorstoornis naar huis ging. We bezochten een concert van de Duitse band Einstürzende Neubauten. Eén voor één verdwenen mijn vrienden uit de zaal met hun vingers in hun oren, klagend dat het concert veel te hard was, ‘Mietjes’ dacht ik en bleef lekker staan want ik vond helemaal niet zo hard. Iets dat ik eigenlijk wel heel cool vond van mezelf.
Tot mijn ex en zijn broer terug kwamen in de zaal. Ze vroegen of ik echt nergens last van had (het zat ze duidelijk niet lekker) en keken elkaar na mijn ‘nee’ schouderophalend aan. Ineens kreeg mijn ex een Eureka! ingeving, zakte door zijn knieën tot mijn hoogte en zei daarna opgelucht lachend tegen zijn broer ‘Hahaha! Zij hoort iets heel anders joh!’
Stoelen door de lucht
Door te denken aan de oorverdovende herrie van Einstürzende Neubauten vloog er een andere herinnering mijn hoofd binnen, iets van nog veel langer geleden. Mijn ex speelde met zijn band samen met een stuk of tien andere bands op een festival in America (Limburg). Alles liep verschrikkelijk uit. We zaten urenlang in een krakkemikkige caravan te wachten tot ze het podium op mochten. Ze hadden alleen de pech na de meest harde band op te moeten die ik ooit van mijn leven gehoord heb: de Franse hardrockband Océan.
Ik ging heel even in de zaal luisteren en mijn haar zat meteen in model. Het lullige was dat toen ex met band begon te spelen je alleen maar heel droog ‘tikiktik’ hoorde en ‘pliekpliekpliek’. Om de ramp compleet te maken werden halverwege het tweede optreden de plugjes losgetrokken en ging het grote licht aan. Er was in de buurt geklaagd over de herrie en het festival werd per direct gestaakt. Het publiek liep grommend richting podium en er vlogen wat stoelen door de lucht. Wij renden maar weer naar de krakkemikkige caravan.
Ik weet het: behalve muziek heeft het allemaal niets met elkaar te maken. Maar dat was wat er allemaal door mijn hoofd spookte na voor de zoveelste keer in mijn leven tegen een rij konten aan te hebben gekeken.
rebecca[at]aichaqandisha.nl