Chefkok Mohamed el Harouchi met zijn restaurant Solo in Gorinchem was mijn eerste. Mijn allereerste sterrenrestaurant. Onwennig liep ik het restaurant binnen maar al na enkele seconden voelde ik me thuis. Zodanig dat ik een hevige hoofdpijnaanval kreeg. Terwijl mijn vrienden de verleidelijkste amuses en gerechten kregen geserveerd, moest ik met een schuin en gepijnigd hoofd toekijken hoe ze genoten. Zelf kreeg ik geen hap door mijn keel. Het was ondraaglijk. De bediening was zo aardig me een paracetamol aan te bieden en de chefkok een verlichtend soepje. Dat ik de voorkeur gaf aan de paracetamol en de soep afsloeg, stootte hem in het geheel niet tegen het hoofd.
Grote liefde
Die eerste, mislukte keer was desondanks het begin van een grote liefde voor de keuken van Mohamed el Harouchi en van een warme band: iedere creatie van zijn hand was een prachtig palet van heerlijke, subtiele smaken en kleuren die elkaar perfect complementeerden en alle papillen lieten tintelen. Bij iedere gang zat ik te trappelen van plezier in mijn stoel. De smaken vulden je mond en drongen naar de voorgrond om zich te onderscheiden van de rest van de compositie. Bij El Harouchi at je niet slechts, maar raakte je lichtelijk in vervoering.
Raakte, helaas. Eind 2011 kreeg Mohamed een zwaar auto-ongeluk: na in coma te hebben gelegen, zit hij nu in een revalidatiecentrum. Met pijn in het hart bezoek ik hem af en toe. Me nog altijd vastklampend aan de hoop hem weer in zijn geliefde keuken te zien staan, nieuwe gerechten verzinnend en bijzondere ingrediënten combinerend, met die ontroerende lach in zijn ogen en zijn enthousiaste gastvrijheid. Niet alleen een geweldige kok, maar vooral een bijzonder lieve man.
Nieuwe uitstraling
Zijn sous-chef Gerrit van den Berg heeft de keuken liefdevol overgenomen. Sinds begin dit jaar heeft het restaurant een nieuwe uitstraling, de muziek is aangepast, er is een Franse kaart met daarop nieuwe culinaire composities van Gerrit en een schappelijk geprijsd menu om de weifelende bezoekers in deze moeilijke tijden over de streep te trekken.
Maar de geest van Mohamed is niet helemaal weg. Er is ook de mogelijkheid om de signatuurgerechten van Mohamed, waar hij zo bekend mee is geworden, te nuttigen in een speciaal menu.
Doe dat. Er zijn slechts weinig zaken die mij stil krijgen. El Harouchi’s kookkunst was daar één van. Eer Mo, eet en proost op zijn gezondheid en hou Solo levend.
hassnae[at]aichaqandisha.nl