Even voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik de kop las in de Volkskrant ‘Wegscheren schaamhaar vergroot kans op soa’. Terwijl ik verder las met de telefoon in mijn ene hand (om subiet een afspraak te maken met de huisarts) en mijn geliefde scheermes in de andere (om ogenblikkelijk weg te gooien) zag ik na enkele regels tot mijn opluchting dat er ook bedpartners nodig waren voor die soa’s. Het bleek te gaan om de resultaten van een grootschalig Amerikaans onderzoek naar het verband tussen scheren, seks en geslachtsziekten.
In eerste instantie werd de link gelegd naar de sneetjes die tijdens het scheren zouden kunnen ontstaan. En als je met een aantal flink bloedende japen in je kruis met iemand neukt, ja dan zou het wel eens… Daarna werd gesuggereerd dat wie het mes regelmatig door de haardos in het kruis haalt seksueel actiever was en meer bedpartners zou hebben. Maar helemaal zeker was het allemaal niet.
Roddelende buurman
Naarmate het artikel vorderde (de telefoon lag inmiddels weer op de haak en het scheermes op de vertrouwde plek in de badkamer) doken er nog veel meer onzekerheden op en kon eigenlijk geen enkel verband meer worden gelegd tussen scheren en geslachtsziekten. Zo was er door de Amerikaanse onderzoekers niet eens gekeken naar (de frequentie van) condoomgebruik tijdens de geschoren seks. Bovendien hadden de onderzoekers de scheerders niet gevraagd of de soa voor, na of tijdens het scheren was opgelopen. Veel mensen in het onderzoek bleken niet te weten of ze nu een genitale wrat, een druiper of herpes hadden opgelopen. Wat bij mij de vraag opriep of een aantal mensen uit de groep überhaupt wel een geslachtsziekte had opgelopen of misschien alleen een vergroeide bal of schaamlip had of gewoon verkouden was geweest.
Goedbeschouwd ging het artikel eigenlijk nergens over. Het deed me denken aan een mop die wij elkaar op de lagere school vertelden over twee mannen die naar Parijs gingen en uiteindelijk toch maar niet. Ik had niets gelezen.
Wel was ik op een aantal andere punten weer iets wijzer geworden door dit non-artikel: Wetenschappelijk onderzoek is niet meer wat het geweest is. En de krant is geen meneer maar een roddelende buurman op een bankje in het park.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Ooit in de volkskrant een interview gelezen van iemand die Asperger’s syndroom zou hebben. Ik kreeg de indruk dat het eerder on een psychopaat ging. Dat mag blijkbaar allemaal gewoon. Psychiatrisch patienten mag je zoveel discrimineren als je wilt, want er mankeert ze immers iets? Anders waren ze toch geen psychiatrisch patient?
Ik zal ze nog eens mailen.
Met het originele artikel is niks mis – de onderzoekers geven duidelijk aan (in de titel!) dat ze slechts een correlatie gevonden hebben, maar dat een causaal verband niet aangetoond is (en ook niet aan te tonen is met zo’n studie). Het probleem is hoe de media het opgepikt hebben, zonder het artikel echt te begrijpen. Het artikel is een goede springplank voor verder onderzoek.
Als peniskankerpatiënt en met een totale penisamputatie in het verschiet is het al dan niet schaamhaar dragen opeens een bijzaak geworden. Ik hield het altijd bij. Nu denk ik hooguit wat het beste “staat” als ik weer rondloop op een naturistencamping of in een sauna. Misschien een mooie tattouage.