Jaren geleden was ik thuis aan het werk toen ik plots een opvallend geluid hoorde. Ik ging naar beneden, hield me muisstil en luisterde aandachtig. UUUUUHHHH. UUUHHHHHHH. WOEHHUUUHHHH. De onderbuurvrouw. Het gekreun duurde, voor mijn gevoel, minutenlang en werd steeds luider. Tot er een soort van luid-fonische climax kwam. Al die tijd had ik me niet verroerd. Ik stond aan de grond genageld. Gefascineerd. Onthutst ook.
Keffertje
Eenmaal bij zinnen, keek ik uit het raam en merkte op dat de auto van haar vriend er niet stond. Dit kon slechts één ding betekenen, concludeerde ik al snel: het moest het hondje zijn. Mijn onderbuurvrouw had namelijk een vreselijk irritant keffertje dat de hele dag door blafte als het baasje niet thuis was. Het keffertje was haar kuttelikkertje. Het kon niet anders. Dat móest wel.
Niet veel later diezelfde dag kwam mijn broer langs en ik vertelde hem met een grote grijns waar ik hoorgetuige van was geweest. Ook mijn broer snelde naar het raam om te kijken of de auto van haar vriend er stond. Neen, de onderbuurvrouw zorgde goed voor zichzelf. En het hondje voor haar.
Gemerkt voor het leven
Het idee en beeld van het kuttelikkertje dat woest met zijn baasje bezig was, kreeg ik nooit meer uit mijn hoofd. Ik kon haar niet zien, het hondje niet horen of ik moest eraan denken. De ervaring had me gemerkt voor het leven. De vrouw is inmiddels jaren weg, maar ik kan niet aan haar denken zonder ook aan dat ene intieme moment dat we delen, zonder dat zij het weet.
Maar nu komt die herinnering in het gedrang. Dankzij mijn nieuwe buren die werkelijk alles luidruchtig doen: thuiskomen, de muziek aan, praten, de trap oplopen, de trap aflopen, de deur open doen, de deur dicht doen. Ik mag overal getuige van zijn, ik hoef niks te missen.
Angstig voorgevoel
Nadat ze ingetrokken waren in het huis, kwam ik er al snel achter dat ik letterlijk niets zou hoeven missen. ’s Avonds laat in bed hoor ik de gesprekken tussen hen ook. Dat besef stelde me niet gerust want als ik de gesprekken al zou horen, dan toch zeker ook… Inderdaad. Gisteren was mijn eerste keer. Ik was nog maar net in slaap gedommeld toen ik rare geluiden hoorde gevolgd door:
MBWUUHGGGG. MWAAHGGHH. Ah. HUUUUUGGHH. MWAAGH.
En toen was het klaar. De ‘Ah’ was het enige geluidje dat de vriendin maakte. Om even te laten horen dat ze wat voelde, stelde ik me zo voor. Dat ze er ook was. Dat ze het heus fijn vond. Na afloop hoorde ik hem nog geamuseerd lachen. Ja, lach maar, dacht ik.
Loslaten
Nu kan ik dus nergens anders meer aan denken. Iedere keer als ik hen hoor of zie, zal ik aan gisterenavond denken. Zo’n eerste keer vergeet je nooit meer. Ik wil van het beeld en de geluiden in mijn hoofd af, maar het lukt me niet. Ik gun bijna iedereen een gezond en spannend seksleven, heus. Ik wil er alleen geen deel van uitmaken. Daar ben ik gewoon niet Woodstock genoeg voor.
hassnae[at]aichaqandisha.nl