foto’s © Aicha Qandisha
Voor onze zoektocht naar de beste afternoon tea streken we onlangs neer bij The Duchess in het Amsterdamse W Hotel. De website belooft een interieur van de Belle Epoque in combinatie met Londense gastvrijheid en Weense grandeur. Dus je kunt je voorstellen hoezeer we ernaar uitkeken.
Laten we allereerst eens beginnen met die gastvrijheid. Londense, nog wel. Dat is nogal een belofte, vooral als het personeel tegen het kille aan is en de service zo rigide als een vastgeroest wiel. Als je er met zijn drieën bent, zitten twee in een luie feauteuil en de derde op een poef. Dat kan niet aangepast worden, want bij alle tafels is dat zo. Oke.
Het menu bestaat uiteraard uit een hartig en zoet deel en toen we vroegen of de tartaar achterwege kon blijven, kregen we een resoluut nee als antwoord: of we kozen de vegetarische optie, of de gewone, maar aanpassingen waren niet mogelijk. Misschien vinden Amsterdamse horeca-gelegenheden dit een volstrekt logisch antwoord, maar je bent een restaurant, je werkt dus met eten en ingrediënten en als gasten, let op: gasten, niet klanten, een verzoek hebben, dan willig je dat in. Want dat is waarom je dit werk doet, om gasten het naar hun zin te maken, nietwaar.
Donut met foie
Het was dus niet zo’n beste start bij The Duchess. Maar misschien zouden de hapjes wat soelaas bieden. Doorgaans komt eerst het hartige deel van de tea gevolgd door de scones en daarna het zoet, maar hier werd alles in één keer gebracht. Onderaan het hartige deel en boven het zoet, daarnaast een schaaltje met koekjes en een bergje suikerspin.
Het hartige deel bestond uit een droog mini-sandwichje met kaas, waarbij je de kaas niet proefde. Een nog droger bruin mini-sandwichje dat naar verluidt belegd was met tonijn, een droog crackertje met eend, crackertje met tartaar en een donut met foie. Best een prestatie dat geen een lekker was en de donut zelfs onsmakelijk.
Hollandse benepenheid
De scones waren gelukkig wel goed en het zoete deel was beter, maar op geen enkel moment werden we verrast -behalve dan door de suikerspin die dat onmiskenbaar zoete miste. Terwijl we daar zaten, bekroop me het gevoel dat etablissementen tegenwoordig een afternoon tea aanbieden omdat het erbij hoort, niet uit liefde voor de tea cultuur en dan krijg je van die luie resultaten die er op zich best verleidelijk uitzien, maar in smaak diep teleurstellen. En zo moeilijk zou het niet hoeven zijn, lijkt me. Zelfs ik als amateur kan lekkerder hartige en zoete lekkernijen klaarmaken. Of anders gaan ze bij Fadila langs voor de kunst van het liefdevol gemaakte lekkers.
Misschien is het gemakzucht, want de meeste mensen stoppen toch wel van alles in hun mond, misschien een verschil in smaak. Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat je niet zo’n extravagante naam als The Duchess kunt kiezen, die staat voor decadente overdaad, om vervolgens Hollandse benepenheid aan te bieden. Jammer. Voorlopig zijn we wel klaar met die afternoon teas.
info[at]aichaqandisha.nl